Zakażenie układu moczowego u dzieci – jak badać, by rozpoznać, jak leczyć, aby wyleczyć?

dr n. med. Tomasz Jarmoliński

Klinika Transplantacji Szpiku, Onkologii i Hematologii Dziecięcej, Uniwersytet Medyczny im. Piastów Śląskich we Wrocławiu

Adres do korespondencji:

dr n. med. Tomasz Jarmoliński

Klinika Transplantacji Szpiku, Onkologii i Hematologii Dziecięcej,

Uniwersytet Medyczny im. Piastów Śląskich we Wrocławiu

ul. Borowska 213, 50-556 Wrocław

e-mail: tjarmo@wp.pl

  • Obraz kliniczny różnych postaci zakażenia układu moczowego (ZUM)
  • Zalecenia Polskiego Towarzystwa Nefrologii Dziecięcej w praktyce: przegląd metod diagnostycznych (laboratoryjnych i obrazowych), zastosowanie chemioterapeutyków i antybiotyków w leczeniu ZUM, wskazania do hospitalizacji
  • Profilaktyka i dalsza opieka po przechorowaniu ZUM

Zakażenie układu moczowego (ZUM) stanowi najczęstsze bakteryjne zakażenie u dzieci i drugi co do częstości powód zgłaszania się do lekarza. Czynnikiem etiologicznym ZUM są zwykle bakterie Gram(–), wśród których dominuje Escherichia coli, rzadziej hoduje się szczepy Klebsiella, Proteus, PseudomonasEnterobacter oraz bakterie Gram(+). Należy pamiętać, że ZUM może być również wywołane przez bakterie atypowe, wirusy, grzyby i pierwotniaki. Ze względów praktycznych w mianownictwie tych zakażeń stosuje się określenia dodatkowe, takie jak np. grzybicze, gruźlicze czy chlamydiowe.

Szacuje się, że około 8% populacji dziecięcej przechorowało ZUM co najmniej raz, przy czym więcej niż połowa zachorowań występuje do 7 roku życia. Dziewczynki chorują, poza okresem niemowlęcym, 3 razy częściej niż chłopcy. Częstość nawrotów wynosi 10-40% i jest największa w ciągu roku po pierwszym epizodzie. Najważniejszymi czynnikami ryzyka nawrotów są: wady układu moczowego, kamica moczowa, zaburzenia czynności pęcherza, zaparcia i zaburzenia odporności. W okresie niemowlęcym ZUM stwierdza się u 5% chorych gorączkujących, należy je w tym wieku traktować jako objaw alarmowy wady tego układu1-3.

Mimo powszechności występowania i prostej diagnostyki rozpoznawanie ZUM jest obarczone dużym ryzykiem pomyłek i nieporozumień, co w języku statystyki można określić jako niską czułość i swoistość diagnostyczną działań lekarskich w tym zakresie. Pr...

U chorych z ZUM, podobnie jak w przypadku innych częstych chorób o możliwych poważnych następstwach, ważne jest, by postępowanie odbywało się według jednolitych standardów na wszystkich etapach diagnostyki i leczenia. Umożliwia to wyodrębnienie już w poradniach podstawowej opieki zdrowotnej grupy pacjentów, których należy skierować do leczenia szpitalnego lub specjalistycznej diagnostyki. Jest to możliwe również w pełnym wad i ograniczeń polskim systemie opieki zdrowotnej, gdyż wstępna diagnostyka dzieci z podejrzeniem ZUM nie wymaga drogich ani trudno dostępnych badań, a jedynie wiedzy oraz sprawnych i sprawdzonych rozwiązań organizacyjnych.

Niniejsze opracowanie nie ma charakteru pracy poglądowej opartej na metaanalizach, zawiera natomiast elementy praktycznej wiedzy zdobytej przez autora w ciągu wielu lat aktywności zawodowej w różnych placówkach – od poradni rodzinnej przez pogotow...

Do góry