Cukrzyca typu 1 to choroba o podłożu autoimmunizacyjnym, w której na skutek reakcji autoimmunologicznej dochodzi do zniszczenia komórek β wysp trzustkowych produkujących insulinę. Prowadzi to do jej bezwzględnego niedoboru i w konsekwencji do wystąpienia przewlekłej hiperglikemii objawiającej się głównie: zwiększoną diurezą, wzmożonym pragnieniem i utratą masy ciała.

W Polsce w ciągu ostatnich 40 lat zachorowalność na cukrzycę typu 1 wśród dzieci i młodzieży zwiększyła się ponad 6-krotnie, co spowodowało, że obecnie choruje na nią 1 na około 300 dzieci¹.

Leczenie ma na celu: zapobieganie ostrym powikłaniom cukrzycy, profilaktykę rozwoju jej przewlekłych powikłań, zapewnienie prawidłowego rozwoju fizycznego i psychicznego chorym dzieciom oraz jakości życia pacjentom podobnej do jakości życia osób zdrowych. Z tego powodu należy dążyć do utrzymywania wartości glikemii jak najbardziej zbliżonych do wartości prawidłowych.

Współczesne leczenie cukrzycy typu 1 polega na stosowaniu funkcjonalnej intensywnej insulinoterapii prowadzonej jako ciągły podskórny wlew insuliny za pomocą osobistych pomp insulinowych lub w formie wielokrotnych wstrzyknięć insuliny z użyciem wstrzykiwaczy typu pen. Nie sposób prowadzić efektywnej insulinoterapii bez regularnego monitorowania glikemii. Według zaleceń Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego: „Bieżące monitorowanie i retrospektywna ocena glikemii są integralną częścią poprawnego leczenia cukrzycy”².

Od blisko 40 lat glukometry są powszechnie stosowanymi przez osoby z cukrzycą urządzeniami do pomiarów glikemii. Ich regularne używanie przyczyniło się do znacznego postępu w leczeniu cukrzycy. Należy jednak podkreślić, że glukometry wymagają nakł...