Dysmorfofobia (body dysmorphic disorder – BDD) objawia się nadmiernym, nieadekwatnym zaabsorbowaniem niewielkim, ale realnie istniejącym lub całkowicie wyimaginowanym defektem wyglądu. Osoby z BDD zazwyczaj opisują tę niedoskonałość wyglądu jako wyjątkowo szpecącą, narażającą ich na śmieszność i ostracyzm społeczny, podczas kiedy w odbiorze otoczenia najczęściej jest ona niezauważalna. Wyolbrzymiony lub wyimaginowany defekt dotyczy najczęściej skóry twarzy, dlatego BDD kiedyś nazywano hipochondrią dermatologiczną lub hipochondrią piękności. Pacjenci za odrażające uważają najczęściej: blizny, przebarwienia skóry twarzy, zmiany potrądzikowe, poszerzone naczynia krwionośne. Zdarza się także, że skargi pacjentów są bardziej ogólne, np. zbyt blada skóra, „oczy i nos są dziwnie połączone”, „podbródek ma nienormalny kształt”. Niektóre osoby cierpiące na dysmorfofobię krytycznie oceniają także jakość i kolor włosów, zębów. Chociaż problem może dotyczyć każdej innej części ciała, rzadko dysmorfofobia dotyczy ciała jako całości. Zwykle codzienna aktywność chorego jest zdominowana przez rozmyślanie na temat defektu urody, analizowanie swojego wyglądu, częste przeglądanie się w lustrze, próby kamuflażu swojej brzydoty i szukanie pomocy u kolejnych specjalistów. Objawy te powodują znaczny dyskomfort psychiczny, cierpienie oraz istotnie zaburzają codzienne funkcjonowanie. Pacjenci unikają relacji społecznych, ponieważ uważają, że z powodu swojej brzydoty są źle postrzegani przez otoczenie. W przypadku nasilonych objawów wycofują się także z różnych ról społecznych, unikają nie tylko kontaktów towarzyskich, lecz także wychodzenia z domu do szkoły czy pracy. Zaburzenie może prowadzić do całkowitej izolacji społecznej.