Procesy emocjonalne poprzez wpływ na myślenie, zachowanie i reakcje fizjologiczne są czynnikiem istotnie decydującym o całokształcie funkcjonowania oraz jakości życia jednostki. Regulacja emocji jest definiowana jako „proces inicjujący, modulujący i podtrzymujący doświadczenie emocji, który ułatwia podmiotowi realizację jego celów w zewnętrznym otoczeniu oraz operacji poznawczych i zachowań z tym doświadczeniem związanych”.[1] Prawidłowa regulacja emocji, której konsekwencją jest adaptacyjne i ukierunkowane na cel działanie, wiąże się z adekwatną samokontrolą w zakresie antycypowania emocji, oceny jej treści i ekspresji oraz pobudzenia fizjologicznego.[2] Jest realizowana na różnych poziomach, w tym odbierania informacji, intrapsychicznym oraz ekspresji.

Procesy regulacji są zdeterminowane biologicznie i powiązane z funkcjonowaniem autonomicznego układu nerwowego, układu dokrewnego, lecz przede wszystkim ośrodkowego układu nerwowego. Badania prowadzone z wykorzystaniem funkcjonalnego rezonansu magnetycznego (fMRI) wskazują na dominującą rolę obwodów korowo-limbicznych, w tym przedczołowej kory oczodołowej, brzuszno-środkowej i grzbietowo-bocznej, powiązanych z oceną i racjonalizacją emocji oraz przedniej kory obręczy i ciała migdałowatego, któremu przypisuje się regulację intensywności emocji.[3] Budowa i funkcjonowanie powyższych struktur mogą zostać zaburzone m.in. przez niekorzystne wpływy środowiskowe na wczesnych etapach rozwoju OUN. Szczególne znaczenie, zwłaszcza z perspektywy psychopatologii wieku rozwojowego, odgrywają zatem wszelkie schorzenia skutkujące nieprawidłowym rozwojem omawianych procesów, a w konsekwencji zaburzeniami regulacji emocji: