Mimo że to, co współcześnie nazywamy zaburzeniami uprawiania hazardu, zaczęto postrzegać w kryteriach psychopatologicznych dopiero od lat 80. minionego wieku,[1] już w latach 60. pojawiały się pierwsze publikacje zwracające uwagę na narastanie tego zjawiska i jego upowszechnienie się. Współcześni hazardziści motywują podjęcie decyzji o graniu chęcią poprawy poczucia własnej wartości, wzbogacenia się, poszukiwania doznań, złagodzenia nudy oraz uczenia się rozumianego jako zdobywanie wiedzy i doświadczenia w uprawianiu hazardu.[2]

Osoby starsze dysponują ponadto zazwyczaj znaczną ilością wolnego czasu, najczęściej mają stałe dochody z emerytur, rent i oszczędności przy ograniczonych perspektywach czasowych ich używania. W tej sytuacji hazard stanowi dla nich specyficznie atrakcyjną i prostą formę rekreacji.[3] Z tego względu grupa ta jest jednym z bardziej atrakcyjnych adresatów przemysłu hazardowego. Kasyna w USA od lat promują tzw. Dni Seniora, w trakcie których oferowane są zniżki na posiłki i noclegi, a także darmowy transport, program animacyjny wycieczek grupowych albo korzyści wynikające z innych programów lojalnościowych.[4-7] W niektórych kasynach w USA starszym klientom oferuje się elektryczne wózki inwalidzkie, a nawet możliwość skorzystania z butli z tlenem. W dniu urodzin lub po dłuższej nieobecności w kasynie osoby korzystające z poczty elektronicznej otrzymują listy o treści „Tęsknimy za tobą”. W ostatnich latach coraz częściej zwraca się uwagę na problem rosnącej populacji grających szkodliwie i uzależnionych od grania osób w wieku podeszłym.[8,9]

Zaburzenia uprawiania hazardu

Zaburzenia uprawiania hazardu, współczesna kategoria nozologiczna, w której zawierają się wcześniejsze definicje – hazardu patologicznego (nałogowy, kompulsywny, patologiczne uprawianie hazardu lub zakładanie się) i hazardu problemowego (szkodliwe...