Choroby neurodegeneracyjne, których liczba wzrasta wraz z postępem współczesnej medycyny i wydłużającym się życiem ludzi, stanowią obecnie jedno z kluczowych wyzwań cywilizacyjnych nie tylko w aspekcie medycznym, lecz przede wszystkim społecznym i ekonomicznym. Na świecie i w Polsce żyje coraz więcej ludzi z objawami zaburzeń poznawczych oraz otępień i w związku z tym rodzi się większa potrzeba poszukiwania adekwatnego systemu wsparcia oraz efektywnego leczenia. Potrzeba ta obliguje środowisko medyczne do zdobywania nowej wiedzy oraz wypracowywania praktycznych rozwiązań w tym obszarze.

Mimo trwających od wielu lat badań klinicznych lekarze nadal konfrontują się z poważnymi ograniczeniami w zakresie skutecznego leczenia przyczynowego i objawowego z zastosowaniem oddziaływań farmakologicznych w chorobach otępiennych. Najnowsze wytyczne i rekomendacje wskazują natomiast na ważną rolę profilaktyki pierwotnej i wtórnej oraz istotne znaczenie oddziaływań pozafarmakologicznych – interwencji psychospołecznych, które wspomagają proces adaptacji do choroby oraz dynamicznie zmieniającej się sytuacji życiowej osoby z otępieniem i jej opiekuna, wspierają także procesy rozwojowe, pozwalając na zachowanie jak najdłużej dobrej jakości życia i autonomii osoby z otępieniem.[1]