Pomimo wejścia w życie aktów prawnych regulujących opiekę nad kobietą po porodzie, w tym rozporządzenia, w którym nałożony jest obowiązek oceny stanu psychicznego, rozpoznawanie i leczenie poporodowych zaburzeń nastroju nadal jest zbyt rzadkie. Trudności nastręcza rozgraniczenie, kiedy kończy się smutek poporodowy, a zaczyna depresja poporodowa, oraz kiedy konieczne jest leczenie farmakologiczne. Zarówno kobiety z depresją poporodową, jak i część lekarzy odracza moment włączenia leczenia z powodu obawy o wpływ farmakoterapii na funkcjonowanie w roli matki oraz możliwość karmienia dziecka piersią. Poniższy artykuł będzie próbą odpowiedzi na pytania, jak i kiedy diagnozować oraz kiedy podejmować interwencje.

Depresja poporodowa a smutek

Na poporodowe zaburzenia nastroju można spojrzeć tylko w kontekście depresji poporodowej, jednak żeby odróżnić ją od smutku poporodowego, warto przybliżyć ten ostatni. Smutek poporodowy, tzw. baby blues, jest zazwyczaj przemijającym samoistnie stanem zaburzeń nastroju pojawiającym się krótko po porodzie. Najczęściej występuje w 3.-5. dobie po urodzeniu dziecka, ustępuje w ciągu 2-3 tygodni i jest traktowany jako drugie co do częstości powikłanie położnicze. Według różnych badań smutek poporodowy może dotyczyć nawet 80-85 proc. kobiet.[1] Wśród przyczyn wystąpienia smutku poporodowego wyróżnia się przede wszystkim występujące w tym okresie wahania hormonalne, gwałtowny spadek poziomu β-endorfiny, co również może zwiększać podatność na smutek poporodowy.[2] Obniżone stężenie cholesterolu w okresie popołogowym także korelowało z nasileniem objawów depresyjnych.[3]

Objawem dominującym jest smutek, drażliwość, płaczliwość, niepokój, często pojawiają się wahania nastroju, czasami nadmierna ekscytacja, gadatliwość, trudności z koncentracją i zapamiętywaniem dużych ilości informacji. W leczeniu smutku poporodowe...