Istotą diagnostyki różnicowej, dla przypomnienia, jest znalezienie odpowiedzi na pytanie, czy zgłaszana przypadłość występuje w określonym zaburzeniu lub w określonej chorobie. W efekcie poprzez eliminowanie kolejnych hipotez można postawić właściwe rozpoznanie i przejść do kolejnego etapu działania, którym jest wybór skutecznego postępowania terapeutycznego. W tym kontekście krótkie omówienie neurastenii, wypalenia zawodowego i depresji – z uwzględnieniem zasad proponowanego leczenia – może się okazać dla czytelników przydatne.

Neurastenia

Termin ten z greckiego oznacza słabość nerwów. Opisy neurastenii, inaczej nerwicy neurastenicznej utożsamianej z wyczerpaniem nerwowym, sięgają drugiej połowy XIX wieku. W 1880 roku Beard opisał „pobudliwą astenię nerwową” jako przejaw „gorączkowego życia w wielkich miastach krajów cywilizowanych”. Według Mazurkiewicza zespół neurasteniczny, stanowiący najpłytszy stopień dysolucji psychicznej, może mieć przyczyny zarówno psychogenne, jak i organiczne. W psychogennych znaczenie mają trudne warunki bytowe, zagrożenie utratą pracy, doświadczanie przykrych sytuacji, m.in. osobistych, w organicznych – np. guz mózgu. Obie wywołują reakcję obronną organizmu w postaci mobilizacji układu wegetatywno-endokrynnego. W obrazie klinicznym dominuje uczucie:

• wyczerpania,
• zmęczenia,
• osłabienia ciała po niewielkim wysiłku fizycznym.

Osłabienie ma charakter stały, a zwiększona męczliwość dotyka sfery fizycznej i psychicznej. Pacjenci skarżą się na różne dolegliwości somatyczne:

• zawroty głowy,
• bóle głowy, brzucha, mięśni,
• zaparcia lub biegunki,
• drażliwość,
• brak zdolności do odprężenia się,
• zaburzenia snu.

Mają silne poczucie niesprawności i choroby. Warto podkreślić, że dolegliwości mają charakter ciągły.