Współcześnie zachowania ludzi coraz częściej są kształtowane przez sieci społecznościowe oraz fora internetowe.[1] Tradycyjne źródła wzorców zachowań, takie jak rodzina, najbliższa grupa społeczna, wspólnota wyznaniowa, ustępują miejsca modnym, choć niekoniecznie zgodnym z najbliższym kręgiem kulturowym. W postawach wychowawczych rodziców, a przede wszystkim osób próbujących je kształtować, można dostrzec pewną polaryzację poglądów dotyczących postępowania z dziećmi także w kwestii snu. Rodzicielstwu bliskości przeciwstawiany jest tzw. zimny chów. Na amerykańskim rynku wydawniczym ukazują się poradniki, pisane często przez lekarzy, które promują sprzeczne zalecenia.[2,3] Rodzic, zgłębiając niezliczone strony internetowe przedstawiające te skrajne podejścia, często czuje się zagubiony i nie potrafi odnaleźć złotego środka. Z kolei lekarz na postawione przez pacjenta pytanie, co jest właściwe, odpowiada, opierając się na własnych przekonaniach, które nie zawsze mają podstawy naukowe. Jedną z kontrowersyjnych kwestii w ostatnich latach staje się co-sleeping oraz współdzielenie łóżka, które stają się ponownie modne. W niniejszym artykule chciałabym się zmierzyć z pytaniem, czy co-sleeping jest wartościowym wyborem, czy niewłaściwym nawykiem, który należałoby odradzać pacjentom, zwłaszcza w kontekście gabinetu psychiatry.