Podstawą zaburzeń jest przeżywana niezgodność między psychicznym odczuwaniem własnej płci a biologiczną budową ciała. Charakterystyczne dla tego zaburzenia jest stałe pragnienie bycia osobą płci przeciwnej do własnej i uzyskania aprobaty jako przedstawiciel tejże. Towarzyszy temu niezadowolenie z własnych biologicznych cech płciowych, poczucie ich nieprawidłowości oraz chęć poddania się terapii i zabiegom w celu fizycznego upodobnienia się do płci preferowanej.

Jak częsty jest to problem?

Transseksualizm nie jest częstym zjawiskiem, jego rozpowszechnienie szacuje się na 0,001 do 0,002 proc. ogólnej populacji. Trzykrotnie częściej dotyczy zmiany płci z męskiej na żeńską. Odwrotny kierunek zmiany płci występuje w Polsce, gdzie sześć razy więcej kobiet chce zostać mężczyznami niż na odwrót.

Kiedy zaczynają się ujawniać zaburzenia tożsamości płciowej?

Tożsamość płciowa rozwija się stopniowo u dziecka między 2. a 3. r.ż., w wieku 7 lat większość dzieci potrafi w pełni określać swoją przynależność płciową. Brak aprobaty własnej cielesności może przejawiać się już na etapie wczesnego dzieciństwa, w wieku przedszkolnym. Z reguły ujawnia się jako notorycznie powtarzane pragnienia przemiany i bycia dziewczynką lub chłopcem, wybieranie rodzajów aktywności typowych dla płci przeciwnej, przebieranie się w ubrania niezgodne z przyjętymi standardami dla danej płci. Pragnienia zmiany płci początkowo nie są w pełni uświadamiane, z czasem zaczynają być niekiedy przesadnie eksponowane przez makijaż, ubiór, zachowania typowe dla płci przeciwnej, inną modulację głosu, używanie typowego dla płci przeciwnej imienia i odpowiednich form gramatycznych.