Lekarze praktykujący w szpitalach psychiatrycznych coraz częściej zwracają uwagę na problem związany z badaniem osoby zatrzymanej i doprowadzonej przez policję w celu wykonania tej czynności przy udziale funkcjonariusza wyposażonego w rejestrator obrazu (kamerę). Niewątpliwie sama obecność funkcjonariusza w trakcie badania może budzić u pacjenta poczucie braku intymności i prywatności, a możliwość zarejestrowania jego przebiegu jeszcze to pogłębia. Ten pogląd znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądowym – na przykład zgodnie ze stanowiskiem zajętym przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, wyrażonym w uzasadnieniu do wyroku z dnia 13 września 2019 r. w sprawie o sygn. akt VII SA/Wa 1545/19 sam fakt zamontowania kamer w podmiocie leczniczym (nawet jeśli są wyłączone lub obraz z nich jest zniekształcony) może rodzić u pacjenta poczucie braku poszanowania prywatności.

Orzeczenie to zapadło jednak na gruncie stanu faktycznego sprzed 4 maja 2019 r. (tj. przed wejściem w życie regulacji prawnych umożliwiających wprowadzenie monitoringu w podmiotach wykonujących działalność leczniczą). Stosownie do art. 23a Ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej kierownik podmiotu wykonującego działalność leczniczą może określić w regulaminie organizacyjnym sposób obserwacji pomieszczeń:

ogólnodostępnych, jeżeli jest to niezbędne do zapewnienia bezpieczeństwa pacjentów lub pracowników tych pomieszczeń

przeznaczonych do udzielania świadczeń zdrowotnych oraz pobytu pacjentów, w szczególności pokoi łóżkowych, pomieszczeń higieniczno-sanitarnych, przebieralni, szatni, jeżeli wynika to z przepisów odrębnych.

Możliwa jest tylko rejestracja obrazu (monitoring wizyjny). Zapis monitoringu co do zasady można przechowywać do 3 miesięcy od dnia nagrania.