Zaburzenia erekcji definiuje się najczęściej jako trudności w powstaniu i utrzymaniu erekcji członka niezbędnej do odbycia satysfakcjonującego stosunku seksualnego¹. Są one jednym z najczęstszych problemów związanych z męską seksualnością, z powodu którego pacjenci poszukują pomocy u seksuologów oraz innych specjalistów zajmujących się zdrowiem seksualnym². Z wiekiem częstość występowania zaburzeń erekcji wzrasta, jednak problemy seksualne mogą dotyczyć również młodych ludzi. Badania nad rozpowszechnieniem tego typu zaburzeń są trudne, ponieważ dla wielu osób pozostają one tematem tabu. Szacuje się, że na zaburzenia erekcji w Polsce cierpi ok. 1,5 mln mężczyzn, z czego tylko 15% zgłasza się do lekarza. Statystycznie do 35 r.ż. dotyczą one 5% mężczyzn, a powyżej 60 r.ż. – 50%³. Nie wszyscy, którzy decydują się na rozpoczęcie leczenia, chcą je kontynuować. Jedynie 6,75% mężczyzn spośród tych, którzy rozpoczęli leczenie z powodu zaburzeń erekcji, stosuje się do zaleceń lekarskich i przyjmuje leki⁴. W związku z niskim poziomem świadomości seksualnej co drugi pacjent nadal uważa, że tego typu problemy są w pewnym wieku, a więc w okresie andropauzy, naturalną i nieuchronną konsekwencją procesu starzenia się i nie ma potrzeby poświęcać tej sferze należytej uwagi⁵. Postawienie diagnozy zaburzeń erekcji jest jednak ważne dla oceny stanu psychofizycznego całego organizmu, gdyż mogą one stanowić główne objawy innych chorób i dysfunkcji. Na wiele lat wcześniej mogą sygnalizować pojawienie się schorzeń układu sercowo-naczyniowego, cukrzycy czy niektórych chorób neurologicznych⁶.

Kryteria rozpoznania

Warto nadmienić, że definicję zaburzeń erekcji zawiera zarówno Międzynarodowa Statystyczna Klasyfikacja Chorób i Problemów Zdrowotnych (ICD-10 – International Statistical Classification of Diseases and Related Health Problems), jak i klasyfikacja Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego (DSM-5 – Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders), w której zostały one określone jako występowanie we wszystkich lub prawie wszystkich próbach współżycia (75-100%) przynajmniej 1 z 3 objawów: