Opis przypadku

Jacek, 24-letni mężczyzna z pięknie wyrzeźbionym ciałem, codziennie ok. 3 godz. spędza na siłowni. Przez cały czas konsekwentnie dobiera ćwiczenia siłowe i budujące sylwetkę, mierzy obwody mięśni i porównuje własny wygląd ze swoimi idolami – kulturystami z portali społecznościowych. Bardzo dba o dietę, niekiedy obawia się nawet iść pieszo do przystanku autobusowego, żeby nie stracić cennych kalorii dostarczonych przez pożywienie i odżywki. Od pewnego czasu zażywa również sterydy, ale wciąż nie jest zadowolony ze swojej sylwetki. Ponadto coraz częściej kłóci się ze swoją partnerką, nie może znaleźć czasu na spotkania z nią, ponieważ jego dzień jest wypełniony planowaniem i realizacją diety – zakupami spożywczymi, by zdobyć jedynie dobre, w jego mniemaniu, produkty, oraz planowaniem i wykonywaniem treningów. Ledwo wywiązuje się z obowiązków zawodowych (jest pracownikiem agencji reklamowej), trudno mu się skupić na otrzymanych w pracy zadaniach, myśli uporczywie biegną ku problematyce ćwiczeń i diety. Wieczorem z trudem zasypia, opracowując plan żywieniowo-treningowy na kolejne dni.

Bigoreksja – choroba naszych czasów?

Współczesna kultura i obowiązujące normy społeczne afirmują piękne ciało – zdrowe, umięśnione i dobrze wymodelowane. Marzą o nim zarówno kobiety, jak i mężczyźni. W związku z tym kluby fitness, siłownie i gabinety oferujące usługi trenerów personalnych przeżywają prawdziwe oblężenie. Przekonanie, że mężczyzna musi być silny, ale niekoniecznie zadbany, dawno odeszło do lamusa. Obraz przystojnego, dobrze zbudowanego, wysportowanego mężczyzny wspierają przekazy medialne, reklamy oraz wpisy w mediach społecznościowych, w których celebryci propagują styl życia skoncentrowany na zdrowiu i urodzie.

Zdarza się jednak, że pogoń za pięknym ciałem przybiera niebezpieczne formy. Bigoreksja, nazywana także kompleksem Adonisa lub dysmorfią mięśniową, jest związana z utrzymującym się niezadowoleniem z własnego wyglądu, przede wszystkim zaś z efektów pracy nad muskulaturą. Pociąga to za sobą stałe zwiększanie działań zmierzających do jej „ulepszenia”, które nie prowadzą jednak do poprawy samooceny. Problem ten dotyka głównie młodych mężczyzn. Wciąż brakuje jednak jasnych kryteriów diagnostycznych i zaleceń terapeutycznych dotyczących tego zaburzenia.