We współczesnym społeczeństwie, szczególnie w krajach zachodnich, gwałtownie rośnie liczba przypadków zaburzeń i chorób psychiatrycznych. Zaburzenia psychiczne stanowią 3 z 25 przyczyn powodujących największą utratę lat życia w zdrowiu wg wskaźnika DALY (disability adjusted life-years – lata życia skorygowane niesprawnością) – na 13 miejscu plasują się zaburzenia depresyjne, na 22 samookaleczenia, a na 24 zaburzenia lękowe¹. Dane statystyczne przedstawiają bardzo niepokojący obraz. Już w 2017 r. szacowano, że ok. 12 mln Polaków (uwzględniając populację dzieci i młodzieży) cierpi na jakąś formę zaburzeń czy chorób psychicznych². Tendencja ta może być częściowo wyjaśniona zwiększoną świadomością społeczną dotyczącą tej problematyki i częstszym zgłaszaniem się pacjentów do psychiatrów, psychologów czy psychoterapeutów. Jednak niezaprzeczalnie istotną przyczyną tego stanu jest styl życia dominujący w krajach rozwiniętych. Szybkie tempo, obciążenie pracą i dochodzącymi zewsząd czynnikami stresogennymi, a obecnie także pandemia SARS-CoV-2 w dużej mierze przyczyniają się do występowania różnego rodzaju dolegliwości. Cierpi na tym zarówno sfera somatyczna, jak i psychiczna, pojawiają się zaburzenia emocjonalne związane z izolacją społeczną, szczególnie wśród dzieci i adolescentów. Pandemia boleśnie uwypukliła obecność problemów, które narastały od dłuższego czasu. W takich warunkach zarówno przedstawiciele zawodów medycznych, jak i społeczeństwo dostrzegają, że dotychczasowe metody terapeutyczne są niewystarczające, a biomedyczny, nieelastyczny model opieki zdrowotnej – nieefektywny. Zmiana jest nieunikniona, w związku z czym trwa poszukiwanie skuteczniejszej alternatywy.

Duchowość czy religijność, ich pochodzenie i wpływ na kondycję jednostki i społeczeństwa są zagadnieniami, które dopiero niedawno zainteresowały świat nauki. Największa międzynarodowa organizacja zajmująca się ogólnie pojętymi kwestiami ochrony zdrowia – WHO (World Health Organization) zdecydowanie rozszerzyła definicję zdrowia, wskazując, że nie jest to tylko stan braku fizycznej choroby czy niepełnosprawności, lecz poczucie dobrostanu w wielu aspektach – m.in. psychicznym, społecznym czy właśnie duchowym.

Pojęcie duchowości jest konceptem niezwykle złożonym, a jego definicja często różni się w zależności od perspektywy. Dziedziny takie jak filozofia, teologia, psychologia czy kognitywistyka inaczej interpretują zjawisko duchowości i przypisują mu r...