W leczeniu implantologicznym powodzenie zabiegu i wieloletnie utrzymanie efektów leczenia zależy m.in. od ilości i jakości tkanki kostnej w miejscu planowanego osadzenia wszczepu.

Mężczyzna, 32 lata, mieszkający na stałe za granicą, zgłosił się w celu pełnej sanacji jamy ustnej i rekonstrukcji utraconego uzębienia. Ze względu na liczne braki międzyzębowe oraz skrzydłowe, a także brak regularnej opieki stomatologicznej, u mężczyzny doszło do obniżenia wysokości zwarcia wraz ze skróceniem długości koron klinicznych (ryc. 1).

Na diagnostycznym zdjęciu pantomograficznym wykryto zmianę o charakterze torbieli w rzucie wierzchołków korzeni zębów 33-34 (ryc. 2).

Zmiana występowała w zakresie wielkości 8 x 6 mm. W chwili przybycia do kliniki pacjent nie zgłaszał dolegliwości bólowych. Głównym problemem była dla niego estetyka uśmiechu.

W celu zapewnienia jak najwyższego poziomu estetyki i zachowania funkcjonalności zaproponowano pacjentowi kombinowane leczenie implantologiczno-protetyczne, które mimo planowanego długiego przebiegu zostało przez niego zaakceptowane.