Obecnie, w dobie rozwoju stomatologii estetycznej oraz technik adhezyjnych, wkłady lane mogą być uważane przez niektórych klinicystów za rozwiązanie archaiczne – są to bowiem uzupełnienia mechanicznie zespolone z tkankami, których wadą jest nieestetyczna barwa. Minusem wkładów lanych jest także podatność na korozję oraz konieczność usunięcia podcieni w części koronowej podczas preparacji, czego skutkiem może być znaczna utrata tkanek. W wykonawstwie wkładów lanych postępowanie jest dwuwizytowe, co zwiększa prawdopodobieństwo kontaminacji kanału korzeniowego.[1] Jednak mimo wyżej wymienionych wad metalowe wkłady indywidualne nadal znajdują zastosowanie w niektórych przypadkach klinicznych. Przykładem może być sytuacja, gdy niemożliwe jest zapewnienie tzw. efektu obręczy, czyli zachowanego pasa zębiny naddziąsłowej wysokości co najmniej 2 mm oraz grubości 1 mm, występującego na całym obwodzie zęba.[3] Brak wspomnianego marginesu zębinowego wyklucza możliwość zastosowania wkładów ceramicznych lub z włókna szklanego.[4] W przypadku dodziąsłowego lub poddziąsłowego zniszczenia zęba należy rozważyć chirurgiczne wydłużenie korony klinicznej lub ekstruzję ortodontyczną w celu uzyskania obręczy.[5] Jednak istnieją sytuacje, w których postępowanie takie jest niemożliwe ze względów:

• estetycznych,
• anatomicznych, gdy istnieje prawdopodobieństwo odsłonięcia furkacji w wyniku zabiegu lub ryzyko uszkodzenia struktur anatomicznych znajdujących się w bezpośrednim sąsiedztwie zęba,
• biomechanicznych – niewłaściwa proporcja części korzeniowej do koronowej wkładu: zbyt krótki korzeń po zabiegu wydłużenia korony klinicznej.[6]

Wówczas jedyną alternatywą w celu ratowania zęba i wykonania odbudowy protetycznej opartej na zachowanym korzeniu jest zastosowanie wkładu indywidualnego metalowego. Według niektórych autorów wkłady lane mogą być stosowane nawet wówczas, gdy znisz...