Początki chirurgii rozszczepowej sięgają aż 390 r. p.n.e. Właśnie z tamtego okresu zachował się pierwszy udokumentowany przypadek 18-letniego żołnierza operowanego z powodu rozszczepu wargi górnej. Na przestrzeni wieków poglądy i sposoby leczenia tej grupy wad rozwojowych zmieniły się diametralnie.[1]

W Polsce pionierem rozwoju chirurgii rozszczepowej był prof. dr hab. med. Janusz Bardach (zm. 2002), który wraz z zespołem z Ośrodka Leczenia Wad Rozwojowych Twarzy przy Klinice Chirurgii Szczękowo-Twarzowej AM w Łodzi (powstały w 1962 roku) opublikował podręcznik dotyczący operacyjnego leczenia rozszczepów wargi i podniebienia. Następnie europejska grupa EUROCLEFT w latach 1996-2000 opracowywała standardy postępowania leczniczego u pacjentów z rozszczepami wargi i podniebienia, a w 2000 roku w Polsce wdrożono program wielospecjalistycznej opieki nad dziećmi z rozszczepami podniebienia pierwotnego lub wtórnego, który funkcjonuje do dzisiaj.[2]

Jak wspominał w swojej książce prof. Bardach, leczenie pacjentów z rozszczepem wargi (RW) oraz rozszczepem wargi i podniebienia (RWP) jest szczególnie trudne, ponieważ wymaga zorganizowanej i usystematyzowanej współpracy lekarzy, a także specjalistów z różnych dziedzin, choć przez wiele lat sprowadzało się jedynie do postępowania chirurgicznego (sic!). Obecnie nie można mówić o prawidłowym leczeniu pacjentów rozszczepowych bez udziału chirurgów plastycznych, laryngologów, chirurgów ogólnych i dziecięcych, jak również szczękowo-twarzowych, ortodontów, pedodontów, stomatologów ogólnych, a także specjalistów: foniatrów, logopedów i psychologów. W niniejszej pracy przedstawiona zostanie szczególna rola lekarzy dentystów w tym złożonym procesie leczniczym i terapeutycznym.