W ostatnich latach obserwuje się dynamiczny rozwój medycyny estetycznej, która wraz z medycyną regeneracyjną stanowi dodatkowe narzędzie w zakresie zabiegów mających na celu poprawę estetyki i harmonii struktur okolicy głowy i szyi. Zabiegi te cechują się specyficznym zakresem wskazań i przeciwwskazań, ponieważ w większości przypadków wynikają z pewnego stopnia braku akceptacji swojego wyglądu wśród pacjentów. Jednak prawidłowa kwalifikacja pacjenta, dobór materiałów oraz metody ich aplikacji umożliwiają uniknięcie lub odłożenie w czasie korekcyjnych zabiegów z zakresu chirurgii plastycznej.

Zebranie wywiadu i diagnostyka

Przed przystąpieniem do jakiejkolwiek elektywnej procedury leczniczej należy zebrać dokładny wywiad lekarski, określić cele oraz oczekiwania pacjenta. W badaniu przeprowadzonym przez Wang i wsp. (2016) wśród 106 pacjentów objętych tym badaniem ponad 14 proc. stanowiły osoby ze zdiagnozowaną dysmorfofobią (ang. body dysmorphic disorder, BDD). Ci sami pacjenci najczęściej byli niezadowoleni z efektu leczniczego i domagali się kolejnych zabiegów korekcyjnych.[1].

Osoby te charakteryzują się cechami będącymi kryterium rozpoznania BDD:

• szukanie defektów swojego ciała i przesadne skupianie się na nich (od trzech do nawet ośmiu godzin dziennie),
• zachowania przypominające nerwicę natręctw (np. częste przeglądanie się w lustrze), stałe porównywanie się z innymi.

Powoduje to, że osoby z BDD często mają problem ze skupieniem w pracy oraz z nawiązywaniem i utrzymywaniem więzi społecznych.[2]

W swojej pracy Sarwer i wsp. (2015) wykazali, że ponad 40 proc. chirurgów plastycznych oraz 12 proc. dermatochirurgów otrzymywało pogróżki lub było zastraszanych przez pacjentów z BDD poddanych zabiegom chirurgicznym.[3] Należy zaznaczyć, że osoby z BDD stanowią ok. 2 proc. społeczeństwa, lecz potrzeby zmiany wyglądu wśród pacjentów mogą wynikać również z innych chorób lub zaburzeń psychicznych, m.in. depresji, zaburzeń odżywiania i in.