Kinesiology taping polega na naklejeniu plastrów na wybranych partiach ciała (ryc. 1-5). Specjalne taśmy, wykonane z bawełny z dodatkiem kleju akrylowego, mają elastyczność nieograniczającą ruchów. Rozciągają się na długość, a ich grubość i ciężar odpowiadają parametrom skóry. Materiał nie zawiera leków i jest wodoodporny, ale przepuszcza powietrze.[5,7-11,14]

Ryc. 1. Technika powięziowa stosowana w neuralgii nerwu trójdzielnego.

Ryc. 2. Technika limfatyczna stosowana w porażeniu nerwu trójdzielnego.

Ryc. 3. Technika powięziowo-korekcyjna stosowana w porażeniu nerwu twarzowego.

Ryc. 4. Technika stosowana w przypadku trzasków i bólu SSŻ.

Ryc. 5. Technika mięśniowa stosowana w bruksizmie.

Wyróżnia się następujące barwy taśm: czerwoną, magentę, popielatą, czarną, niebieską, białą, beżową, pomarańczową, brązową, cyjan, zieloną, o szerokościach 2,5 cm, 5 cm i 7,5 cm. Obecnie produkowane są również plastry do stosowania u dzieci. Aplikacja utrzymuje się od kilku dni do nawet kilku tygodni, jednak działanie nałożonego na nią kleju jest skuteczne przez 4-5 dni.

Taśmy zawsze nakłada się na osuszoną, odtłuszczoną oraz ogoloną skórę. Aby umożliwić odpowiednią aktywność warstwy kleju, plaster wstępnie ogrzewa się w dłoniach. Warto zaokrąglić wszystkie brzegi, dzięki czemu taśma nie będzie się odklejała. Należy również pamiętać, aby go przedwcześnie nie rozciągać i unikać zbyt dużego napinania. Korzystne jest polecenie pacjentowi odpowiedniego nawodnienia przed zabiegiem, by zapobiec reakcji gromadzenia się metabolitów tkankowych pod warstwą naklejonego plastra. W przypadku zamoczenia oklejonego miejsca, np. podczas kąpieli, należy je delikatnie osuszyć. Przeciwwskazaniami do kinesiology tapingu są: otwarte rany, świeże blizny, cienka, wrażliwa skóra, choroby skórne (egzema, łuszczyca), ciąża (I trymestr oraz w nieprawidłowej ciąży), alergia na klej akrylowy lub nietolerancja zastosowanej terapii. Stosując dynamiczne plastrowanie, nadajemy plastrom różne kształty, w zależności od efektu, jaki chcemy osiągnąć (tab. 3). Najczęściej taśmy naklejamy w formie litery X lub Y.[5,9,15]

Tabela 3. Sposoby naklejania plastrów

Techniki plastrowania

Wyróżnia się następujące techniki plastrowania: mięśniową, powięziową, więzadłową, limfatyczną, korekcyjną i funkcjonalną. Każda jest stosowana w innym celu. Różnią je sposoby naklejania, partie ciała, na których są umieszczane, pozycja wyjściowa pacjenta oraz stopnień rozciągnięcia skóry. Decyzja o zastosowaniu odpowiedniej techniki oklejania danego fragmentu ciała powoduje zwiększenie lub zmniejszenie napięcia mięśni.[8,11]

W technice mięśniowej taśmę, którą należy rozciągnąć, umieszcza się na ciele równolegle do położenia włókien mięśniowych w fizjologicznej pozycji ciała na maksymalnie rozciągnięte mięśnie. W momencie przyjęcia przez pacjenta pozycji spoczynkowej obserwuje się pofałdowanie taśmy. Stosuje się ją u pacjentów z hiper- lub hipotonią mięśniową i jest ona najczęściej wybieraną techniką.[5,8,10,17]

Technika powięziowa wymaga rozciągnięcia taśmy od 25 proc. w stanach ostrych do nawet 75 proc. w stanach przewlekłych. Nakleja się ją w formie litery V. Ma za zadanie działać przeciwbólowo oraz zmniejszać napięcie powięzi.[8,17]

Podczas działania techniką więzadłową rozciąga się o 100 proc. tylko środkową część taśmy, bez końców, a jej krawędzie umieszcza się na elementach kostnych leżących tuż pod skórą. Stosuje się ją w przypadku stanów pourazowych więzadeł, obecności punktów spustowych oraz w zespołach przeciążeniowych. Wspomaga ona stabilizację stawu.[8,16]

Stosując technikę limfatyczną, taśmę rozciętą na cztery części (tzw. ogony) rozciąga się maksymalnie o 15 proc. Poprawia ona funkcjonowanie układu krążenia i układu limfatycznego, redukuje stany zapalne, likwiduje obrzęki. Ma również zastosowanie w profilaktyce.[8]

Wzmocnienie obniżonego napięcia mięśni poprzez ograniczenie ruchomości stawu osiąga się dzięki zastosowaniu techniki funkcjonalnej. Taśmę w tej metodzie rozciąga się w zależności od maksymalnego zakresu ruchu w stawie, w pewnych przypadkach nawet o 100 proc.[8,12]

Technika korekcyjna poprawia niewłaściwe ustawienie stawu poprzez stymulację mechanoreceptorów. Końce taśmy w formie V rozciągamy o 25-50 proc.[12,16]