Z pojęciem coachingu spotkał się prawie każdy z nas. Nie każdy jednak wie, że wywodzi się ono ze sportu. Jako pierwsi zastosowali tę metodę trenerzy amerykańskich tenisistów w latach 70. XX wieku. Okazało się, że podejście, w którym sportowcy mają skupiać się nie tylko na wynikach, ale także na pokonywaniu wewnętrznych barier, zaczęło przynosić bardzo dobre rezultaty. Stąd już krótka droga prowadziła do biznesu. Coaching na początku osiadł na stałe w USA, a potem zadomowił się w pozostałych rejonach świata. Jak zwracają uwagę Robert Zych i Wojciech Badura w fenomenalnej książce „Szef w roli coacha”, podstawowym założeniem coachingu jest to, że ma on służyć rozwojowi człowieka w różnych kontekstach, także tym zawodowym, który stanowi podstawę naszych zainteresowań.

Co z tym coachingiem?

Wyobraź sobie sytuację: od roku współpracujesz z bardzo dobrą, w twoim odczuciu, higienistką. Jest dokładna, sprawna manualnie i wciąż uśmiechnięta. Czujesz, że jeśli będzie miała więcej czasu dla poszczególnych pacjentów i własne dni przyjmowania w ramach higienizacji, może naprawdę rozkręcić gabinet higieny. Co więcej, zależy ci na tym, by czuła, że tutaj ma możliwości rozwoju. W związku z tym umawiasz się z nią na rozmowę, prezentujesz zmiany organizacyjne oraz informujesz ją, że celem funkcjonowania gabinetu higieny jest teraz to, by 80 proc. pacjentów regularnie wracało na wizyty kontrolne. Higienistka niewiele mówi, kiwa głową i zgadza się na ustalenia.

Po pół roku analizujesz sytuację i widzisz, że ku twojemu niezadowoleniu niewiele się zmieniło. Higienistka, mimo ogólnego zaangażowania w swoją pracę, nie prowadzi statystyk, nie wie, ilu pacjentów do niej wraca, nie dzwoni do nich z przypomnieniem. Na twoje zarzuty odpowiada, że postawione cele były nierealne, ma za dużo obowiązków, lekarze nie rekomendują gabinetu higieny, a czasem nawet przeprowadzają zabieg higienizacyjny sami.