Zaburzenia ilości zębów mogą dotyczyć zarówno zwiększenia, jak i zmniejszenia ich liczby. Zęby nadliczbowe są to zęby wyrżnięte lub zatrzymane, które dodatkowo znajdują się w jamie ustnej oprócz prawidłowego uzębienia. Schorzenie to powstaje pod wpływem nadczynności listewki zębowej i nazywane jest hiperdoncją.[1,2] Stanowi drugą co do częstości anomalię, diagnozowaną częściej u mężczyzn. Przeciwieństwo tego stanu stanowi rzadziej diagnozowana hipodoncja.[1,3] Etiologia hiperdoncji wciąż nie jest do końca poznana. Istnieją różne teorie próbujące wyjaśnić przyczynę występowania tego zjawiska. Jedną z nich jest tzw. teoria dychotomiczna, która zakłada powstanie nieprawidłowego podziału w drugim stadium rozwoju zęba. Oprócz powyższej teorii można zakładać również, że jest to pozostałość atawistyczna. Na wystąpienie zębów nadliczbowych wpływają także mutacje genetyczne, prowadzące do zespołów takich jak m.in.: zespół Gardnera, Ehlersa-Danlosa, Ellisa-van Crevelda. Hiperdoncja może być schorzeniem asymptomatycznym i wykrywana jest dopiero na zdjęciach radiologicznych bądź podczas badania klinicznego, często jednak manifestuje się różnymi objawami (tab. 1).