Nadwrażliwość zębiny jest problemem powszechnym w społeczeństwie, zarówno w Polsce, jak i na świecie. W tym celu, wśród członków personelu stomatologicznego odpowiedzialnego za diagnostykę kliniczną, konieczna jest znajomość mechanizmów odpowiedzialnych za powstawanie nadwrażliwości oraz wdrożenie odpowiednich schematów postępowania. Mając na uwadze dobro i komfort pacjenta podczas zabiegu higienizacji, należy zastosować postępowanie znoszące nadwrażliwość zarówno przed profesjonalnym czyszczeniem jamy ustnej, jak i zaraz po tym zabiegu. W artykule przedstawiono mechanizmy diagnostyczne, stosowane powszechnie sposoby leczenia nadwrażliwości zębiny oraz metody przygotowania pacjenta do wizyty higienizacyjnej.

Czym jest nadwrażliwość zębiny?

Nadwrażliwość, a właściwie nadwrażliwość zębiny, to bardzo często pojawiający się problem kliniczny, który trudno zdiagnozować¹. Jest wyzwaniem dla lekarzy dentystów oraz higienistek stomatologicznych. Znacząco wpływa na komfort życia i codziennego funkcjonowania pacjentów. Utrudnia mowę, spożywanie posiłków i napojów oraz codzienne czynności higieniczne, takie jak szczotkowanie zębów. Specjaliści definiują nadwrażliwość zębiny jako krótki, ostry, intensywny ból, który pojawia się w obrębie jednego lub kilku zębów. Jest reakcją wyeksponowanej zębiny na bodźce termiczne, mechaniczne, osmotyczne lub chemiczne, której nie da się powiązać z innymi stanami patologicznymi i chorobami jamy ustnej^2-4. Bodźcem, który najczęściej wywołuje ból, jest zimno (89,8%), w dalszej kolejności szczotkowanie zębów (38,6%) oraz ciepło i spożywanie słodkich pokarmów⁵.

Nadwrażliwość zębiny może mieć charakter przemijający lub długotrwały. W przypadku nadwrażliwości wykazującej ciężki przebieg, trwającej dłużej niż 6 miesięcy, pacjent może doświadczyć emocjonalnego rozproszenia, a w konsekwencji psychicznego wyczerpania².

Nadwrażliwość zębiny – dane epidemiologiczne