Podczas operacyjnej otwartej repozycji złamanej kości goleni i zespolenia jej płytą AO od strony przyśrodkowej następuje otwarcie przedziału przedniego i tylnego powierzchownego, a niejednokrotnie również głębokiego, co jest korzystne. Wzrost ciśnienia w przedziałach powięziowych goleni jest największy po repozycji zamkniętej złamanej kości, połączonej ze stabilizacją rozwiercanym gwoździem śródszpikowym. Do rozwoju ZCPP mogą się wówczas przyczynić liczne manipulacje kończyną, zastosowanie wyciągu, ułożenie kończyny oraz posługiwanie się dużymi rozwiertakami zwiększającymi ciśnienie śródszpikowe, zwłaszcza w złamaniach powyżej cieśni kości piszczelowej.

Niedotlenienie z niedokrwienia w następstwie zmniejszonego przepływu krwi w naczyniach włosowatych można zwalczać podawaniem tlenu w komorze hiperbarycznej. W przebiegu ZCPP narastający szybko obrzęk zwiększa odległość, jaką musi pokonać tlen dyfundując z czynnych jeszcze włośniczek. Leczenie hiperbarycznym tlenem chroni ATP błon komórkowych, zapobiegając przenikaniu wody do przestrzeni śródmiąższowych. Zmniejsza też przepływ krwi w mięśniu o około 20%, zmniejsza obrzęk, zwiększa natomiast objętość tlenu fizycznie rozpuszczonego w osoczu. Mimo niewielkiej liczby czynnych włośniczek tkanki otrzymują tlen w ilości umożliwiającej ograniczenie obszaru martwicy tkanki do około 50% w silnie niedokrwionych mięśniach. Leczenie hiperbarycznym tlenem jest zatem bardzo przydatne u chorych zagrożonych wystąpieniem ZCPP, natomiast u chorych z rozwiniętym zespołem pozostaje jedynie postępowaniem uzupełniającym rozcięcie powięzi. Leczenie to powinno być stosowane przez 3-5 dni.

Postępowanie w razie zagrożenia OZCPP polega na:

1. częstym badaniu chorych,
2. starannym dokumentowaniu czasu badania i stwierdzonych objawów,
3. przeprowadzeniu dokładnych badań w celu potwierdzenia lub wykluczenia ZCPP u chorych bólem niewspółmiernie silnym do odniesionych obrażeń i nieustępującym po podaniu leków, zaburzeniami czucia lub osłabieniem siły mięśniowej,
4. wczesnym wykonaniu fasciotomii u chorych z objawami rozwijającego się ZCPP,
5. zapobieganiu przykurczom po odbarczeniu kończyny dzięki jej biernym i czynnym ćwiczeniom,
6. uwzględnieniu możliwości wystąpienia wtórnego zatoru tętniczego lub (rzadziej) zakrzepicy żył głębokich kończyny u chorych, u których odbarczenie nie przyniosło poprawy,
7. nawadnianiu chorych i starannym monitorowaniu diurezy, ponieważ może współistnieć mioglobinuria powodująca niewydolność nerek.