U pacjentów, którzy źle znoszą zalecane dawki izotretinoiny (głównie z nasilonymi objawami skórno-śluzówkowymi), leczenie prowadzi się najoptymalniejszymi dawkami tolerowanymi przez chorego.

U chorych starszych (6-7 dekada życia) poleca się dawki niższe (około 0,25 mg/kg m.c./d).

Nie zaleca się stosowania izotretynoiny doustnej u dzieci poniżej 12. r.ż. Jednak w wyjatkowych przypadkach wskazań lek stosujemy we współpracy z pediatrą, ze względu na ryzyko przedwczesnego kostnienia przynasad kości.

U większości pacjentów trądzik ustępuje po jednej serii leczenia doustną izotretynoiną. W razie pojawienia się pojedynczych, słabo nasilonych wykwitów, z reguły wystarcza doraźne leczenie miejscowe. Doświadczenie kliniczne wykazało, że w niektórych przypadkach terapię można kontynuować w formie podtrzymującej także retinoidami miejscowymi. W przypadku poważnego nawrotu choroby leczenie można powtórzyć. Ze względu na okres eliminacji leku i możliwą dalszą poprawę stanu miejscowego pacjenta ponowne leczenie rozważamy dopiero po około dwóch miesiącach od zakończenia pierwszej kuracji.[8,18]

Do leków stosowanych ogólnie w trądziku, o działaniu przeciwbakteryjnym, zaliczamy między innymi: antybiotyki (np. erytromycynę, roksytromycynę, klindamycynę, tetracyklinę, doksycyklinę, minocyklinę, azytromycynę i inne) oraz wymienione retinoidy (na drodze pośredniej).

Erytromycyna – średnia dawka u dorosłych wynosi 0,25-0,5 g co 6 godzin. Ze względu na częste zalecanie tego leku dość często obserwuje się wykształcenie opornych szczepów Propionibacterium acnes.

Roksytromycyna – średnia dawka u dorosłych wynosi 300 mg/dobę. Klindamycyna – średnia dawka to 150-450 mg co 6 godzin. Lymecyklina – średnia dawka to początkowo 600 mg/d w dwóch dawkach podzielonych, a następnie 300 mg/d jw. Tetracyklina – podawane dawki wynoszą 0,25-0,5 g co 8 godzin. Doksycyklina – u dorosłych z trądzikiem początkowo podajemy 200 mg/dobę, następnie 100 i 50 mg/dobę. Minocyklina – lek nie jest zarejestrowany w Polsce. Azytromycyna – dawkowanie u dorosłych: 500 mg/dobę, a następnie 250 mg/dobę [2,8].

Działanie przeciwzapalne w trądziku wykazują: kortykosteroidy, dapson, kolchicyna, antybiotyki i retinoidy.

Kortykosteroidy podawane są zarówno we wczesnej, jak i późnej fazie zapalenia. Działanie ich jest objawowe. Leki tej grupy są jednak rzadko stosowane w leczeniu trądziku, najczęściej doogniskowo w przypadku nacieków, cyst i keloidów. Ogólnie wdrażane są w trądziku piorunującym w połączeniu z retinoidami i antybiotykiem.

Dapson jest lekiem z grupy sulfonów, o działaniu bakteriostatycznym i przeciwzapalnym. Wykazuje liczne objawy niepożądane, z których najczęstsza jest methemoglobinemia. Podawany w trądziku skupionym i piorunującym.[2,8]

Inne metody leczenia trądziku

Wśród różnego rodzaju leków uwzględnianych w terapii trądziku na uwagę zasługują także preparaty witaminowe, które są elementem uzupełniającym leczenie podstawowe. W zmianach skórnych o podłożu łojotokowym zaleca się głównie witaminy: PP, A, B₂, B₁, B₆, C.

Cynk jest pierwiastkiem śladowym, biorącym udział w metabolizmie komórkowym, procesach odpornościowych i wzroście organizmu. Podawany doustnie w dawce 0,4-1,2 g/dobę. Jest także składnikiem wielu preparatów do użytku miejscowego.

W terapii trądziku stosujemy również leczenie chirurgiczne, kriochirurgiczne oraz laseroterapię. Leczenie chirurgiczne dotyczy głównie postaci trądziku skupionego. Polega na przecinaniu i oczyszczaniu torbieli ropnych. Dermabrazja, podcinanie chirurgiczne, ostrzykiwanie kwasem hialuronowym, głębokie złuszczanie chemiczne, laseroterapia (głównie CO₂ i Er-YAG) wskazane są w celu usunięcia blizn potrądzikowych i nie powinny być stosowane w aktywnej postaci acne.[2,6,17,22]