Wypis ze szpitala

W celu uniknięcia błędów związanych ze stosowaniem leków oraz zmniejszenia częstości ponownych hospitalizacji przygotowania do przejścia od leczenia szpitalnego do ambulatoryjnego powinny rozpoczynać się już w momencie przyjęcia pacjenta do szpitala.117 Opierając się na niedawnym oznaczeniu stężenia HbA1C, u pacjentów, u których cukrzyca była uprzednio dobrze kontrolowana za pomocą leków doustnych (stężenie HbA1C <7%), rozsądne jest, aby w momencie wypisu powrócić do uprzednio stosowanego leczenia. Natomiast pacjenci z większym stężeniem HbA1C będą często wymagali intensyfikacji dotychczasowego leczenia ambulatoryjnego lub kontynuacji szpitalnego leczenia insuliną.5

Pacjenci, u których podczas hospitalizacji rozpoczęto leczenie insuliną, wymagają dokładnej edukacji diabetologicznej przed wypisem ze szpitala. Chociaż w wytycznych American Diabetes Association zalecono, aby u pacjentów prowadzić edukację w zakresie podstawowych informacji na temat cukrzycy w celu zapewnienia bezpiecznego leczenia po powrocie do domu,118 nie wiadomo, czy te zalecenia są realizowane ani czy pacjenci, u których taka edukacja zostanie przeprowadzona, potrafią wykorzystać te informacje po wypisie ze szpitala. Dostępne są jedynie ograniczone informacje na temat tego, co dzieje się z chorymi na cukrzycę po wypisie ze szpitala, i nie przeprowadzono niemal żadnych badań dotyczących poprawy jakości opieki w momencie przejścia od leczenia szpitalnego do ambulatoryjnego. W obecnych wytycznych zachęca się jednak, aby w momencie wypisu ze szpitala pacjenci i członkowie ich rodzin lub opiekunowie otrzymywali zarówno pisemne, jak i ustne instrukcje dotyczące zaleconego schematu leczenia cukrzycy.5 Zasadnicze znaczenie dla zapewnienia bezpiecznego i skutecznego przejścia do leczenia hipoglikemizującego w warunkach ambulatoryjnych ma również sprawna komunikacja ze świadczeniodawcami prowadzącymi leczenie ambulatoryjne.6

Wnioski

Hiperglikemia u pacjentów szpitalnych jest częsta i wiąże się ze zwiększonym ryzykiem powikłań zarówno u chorych na cukrzycę, jak i u pacjentów bez uprzednio rozpoznanej cukrzycy. Wykazano, że korygowanie hiperglikemii przez podawanie insuliny poprawia kliniczne wyniki leczenia,5,6 a dostępne dane kliniczne przemawiają za tym, aby w celu uzyskania i utrzymania kontroli glikemii u hospitalizowanych stosować insulinę, a nie inne leki przeciwcukrzycowe. Wykazano, że leczenie insuliną podstawową i bolusami poprawia kontrolę glikemii i zmniejsza częstość występowania powikłań okołooperacyjnych u internistycznych i chirurgicznych pacjentów z cukrzycą.12,30 Hipoglikemia jest najczęstszym działaniem niepożądanym i czynnikiem ograniczającym uzyskiwanie kontroli glikemii w warunkach szpitalnych. Mimo że w niedawnych badaniach stwierdzono związek między hipoglikemią a zwiększoną umieralnością w szpitalu, pozostaje niejasne, czy hipoglikemia jest bezpośrednim mediatorem niepomyślnych wyników leczenia i zgonów, czy też jedynie biomarkerem obciążenia chorobą oraz jej ciężkości.

Coraz więcej wstępnych danych wskazuje na to, że leki inkretynowe stwarzają możliwość poprawy kontroli glikemii z małym ryzykiem hipoglikemii. Potrzeba jednak więcej prospektywnych badań w celu określenia bezpieczeństwa i skuteczności tych leków w warunkach szpitalnych. Pozostałe dostępne leki przeciwcukrzycowe odgrywają ograniczoną rolę w szpitalu ze względu na potencjał poważnych działań niepożądanych, w tym ryzyko kwasicy mleczanowej w przypadku metforminy, hipoglikemii w przypadku pochodnych sulfonylomocznika i glinidów, obrzęków i niewydolności serca z powodu stosowania pioglitazonu, a także odwodnienia oraz zakażeń układu moczowego i dróg rodnych w przypadku inhibitorów SGLT-2.

Do góry