ŚWIĄTECZNA DARMOWA DOSTAWA od 20 grudnia do 8 stycznia! Zamówienia złożone w tym okresie wyślemy od 2 stycznia 2025. Sprawdź >
Unikamy powikłań
Najczęstsze problemy w diagnostyce i leczeniu neuropatii cukrzycowej
Dr hab. med. Beata Łabuz-Roszak
Neuropatia cukrzycowa to jedno z najczęstszych przewlekłych powikłań cukrzycy w krajach zachodnich, może dotyczyć nawet do 90 proc. chorych. Zaleca się, aby pierwsze badanie w kierunku neuropatii cukrzycowej w przypadku cukrzycy typu 2 przeprowadzić w momencie rozpoznania, zaś w przypadku cukrzycy typu 1 – po pięciu latach trwania choroby, chyba że wcześniej wystąpią objawy sugerujące neuropatię. Kolejne badania należy przeprowadzać przynajmniej raz w roku.
Patomechanizm uszkodzenia nerwów w przebiegu cukrzycy nie został do końca poznany. Uważa się, że najważniejszym czynnikiem sprawczym neuropatii cukrzycowej jest hiperglikemia i wynikające z niej zaburzenia metaboliczne, które na drodze różnych przemian prowadzą do uszkodzenia nerwów obwodowych.
Poza tym bierze się pod uwagę teorię naczyniową, która zakłada występowanie w cukrzycy angiopatii i wynikających stąd uszkodzeń naczyń odżywiających nerw, co z kolei prowadzi do uszkodzenia nerwów obwodowych. Niebagatelną rolę odgrywają również czynniki genetyczne i osobnicza wrażliwość na uszkodzenie tkanek zależne od hiperglikemii. Nie można też zapominać o mechanizmach immunologicznych.
Wyróżnia się następujące postaci neuropatii cukrzycowej:
- neuropatie ogniskowe i wieloogniskowe (neuropatia czaszkowa, radikuloneuropatia piersiowo-lędźwiowa, kończynowa neuropatia ogniskowa, proksymalna neuropatia cukrzycowa – amiotrofia cukrzycowa),
- neuropatie uogólnione (przewlekła symetryczna polineuropatia dystalna, ostra bolesna neuropatia czuciowa, neuropatia autonomiczna).[1,2]
Przypadek 1
Mężczyzna 58-letni zgłosił się do poradni neurologicznej w celu konsultacji z powodu nasilających się od kilku miesięcy dolegliwości bólowych stóp o charakterze mrowienia i pieczenia. Dolegliwości nasilały się w nocy i w istotny sposób zakłócały choremu sen, zgłaszał on również nadmierne zmęczenie i senność w ciągu dnia. Poza tym wywiad chorobowy był nieobciążony, pacjent do tej pory nie leczył się. Przedmiotowo u chorego stwierdzono nadwagę (BMI – 28 kg/m2) oraz podwyższone ciśnienie tętnicze (150/95 mmHg). W badaniu neurologicznym zdiagnozowano zaburzenia czucia powierzchownego (dotyku i bólu) o charakterze „skarpetek” oraz brak odruchów kolanowych i skokowych. Za pomocą monofilamentu Semmesa-Weinsteina 5,07/10 g stwierdzono utratę czucia ucisku w pięciu z dziesięciu badanych punktów na stopach.
Zalecono wykonanie doustnego testu tolerancji glukozy (OGTT) oraz badania elektrofizjologiczne. Po tygodniu chory zgłosił się z wynikami badań. Nie wykonał OGTT – glikemia na czczo wynosiła 325 mg proc. W badaniu elektrofizjologicznym oceniono prz...
