Unikamy powikłań
Etiopatogeneza i obraz kliniczny diabulimii
Mgr Dorota Kułakowska
Mgr Julia Jeschke
Dr hab. med. Katarzyna Kucharska
Diabulimia (DB) jest coraz częściej obserwowanym schorzeniem wśród osób chorujących na cukrzycę insulinozależną. Problem ten dotyczy w przeważającej części dorastających dziewcząt oraz młodych kobiet. Łączy się z poważnymi konsekwencjami zdrowotnymi prowadzącymi do znacznego obniżenia jakości życia oraz dużo częściej niż w innych zaburzeniach psychicznych do przedwczesnej śmierci.
Hiperglikemia i zapach acetonu
DB nie ma formalnych kryteriów diagnostycznych ujmujących medyczne wyznaczniki tej choroby. W klasyfikacji DSM V (ang. the Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders; fifth edition, 2013) DB znajduje swoje miejsce w kategorii niespecyficznych zaburzeń odżywiania (unspecified feeding and eating disorder) (UFED) 307.50, a w klasyfikacji ICD 10 (ang. International Statistical Classification of Diseases and Related Health Problems; 1994) w kategorii zaburzeń odżywiania się nieokreślonych F 50.9.
DB polega na celowym pomijaniu lub zmniejszaniu zalecanych przez lekarza dawek insuliny w celu obniżenia wagi ciała, co sprawia, że organizm nie jest w stanie przetworzyć glukozy, która w efekcie wydalana jest z moczem. Wiąże się to z wieloma bardzo poważnymi powikłaniami dotyczącymi przede wszystkim układu krwionośnego i nerwowego. W wielu przypadkach sytuacja taka prowadzi do bardzo groźnych powikłań, a nawet śmierci. Badania dowodzą, że osoby cierpiące na cukrzycę niestosujące się do zaleceń medycznych dotyczących ilości przyjmowanej insuliny żyją nawet o około 10 lat krócej.[1]
Objawami klinicznymi, które powinny wzbudzić czujność rodziny, opiekunów i lekarzy pacjentów z cukrzycą typu 1, są:
- znaczne wahania masy ciała,
- uczucie zmęczenia,
- zaburzenia postrzegania własnego ciała (ang. body image disorder),
- nietypowe zachowania dotyczące pożywienia: chowanie jedzenia czy kompulsyjne objadanie się żywnością bogatą w węglowodany.
Ponadto, w obrazie choroby występują częste stany hiperglikemii oraz zapach acetonu wyczuwany w oddechu i moczu pacjentów, który jest rezultatem braku możliwości zużycia przez organizm glukozy jako źródła energii.[2]
Celem zaspokojenia potrzeb energetycznych organizmu dochodzi wówczas do przetwarzania kwasów tłuszczowych, czemu towarzyszy wydzielanie znacznej ilości toksyn zmagazynowanych w tkance tłuszczowej, które mogą prowadzić do śpiączki cukrzycowej.[3]
Standardowe leczenie pacjentów z DB powinno być przeprowadzane przez mutlidyscyplinarny zespół specjalistów składający się z:
- diabetologa,
- psychiatry,
- psychologa,
- dietetyka,
- psychoterapeuty.
