BLACK CYBER WEEK! Publikacje i multimedia nawet do 80% taniej i darmowa dostawa od 350 zł! Sprawdź >
Dążymy do celu
Leczenie dyslipidemii u chorych z cukrzycą
lek. Dariusz Garecki
prof. dr. hab. n. med. Artur Mamcarz
• Docelowe stężenie LDL w leczeniu dyslipidemii w zależności od grup ryzyka sercowo-naczyniowego
• Zasady postępowania niefarmakologicznego jako podstawowej formy leczenia u osób z cukrzycą typu 2 ze współistniejącymi zaburzeniami lipidowymi
• Atorwastatyna i rozuwastatyna – w jakich przypadkach przynoszą większą korzyć?
Zaburzenia lipidowe stanowią jeden z głównych czynników ryzyka choroby sercowo-naczyniowej, a ta odpowiada za ponad 4 mln zgonów rocznie w samej tylko Europie. Szacuje się, że w Polsce zaburzenia gospodarki lipidowej odpowiadają za ok. 33,5% zgonów z powodu chorób sercowo-naczyniowych mężczyzn i 31,7% zgonów kobiet (w Unii Europejskiej odpowiednio 28% dla mężczyzn i owią jeden z głównych czynników ryzyka choroby sercowo-naczyniowej, a ta odpowiada za ponad 4 mln zgonów rocznie w samej tylko Europie. Szacuje się, że w Polsce zaburzenia gospodarki lipidowej odpowiadają za ok. 33,5% zgonów z powodu chorób sercowo-naczyniowych mężczyzn i 31,7% zgonów kobiet (w Unii Europejskiej odpowiednio 28% dla mężczyzn i 26,4% dla kobiet)1.
W przypadku cukrzycy (DM – diabetes mellitus) statystyki wyglądają równie niepokojąco – w 1980 r. liczba chorych na świecie wynosiła ok. 108 mln. W ciągu kolejnych 40 lat populacja ta zwiększyła się blisko 4-krotnie i najprawdopodobniej osiągnie liczbę ponad 600 mln w 2045 r.
Kolejnym problemem są stany przedcukrzycowe (nieprawidłowa glikemia na czczo, nieprawidłowa tolerancja glukozy), które najpewniej za mniej więcej 25 lat będą występowały równie często jak sama cukrzyca.
Jeśli chodzi o Polskę, problem cukrzycy dotyczył w 2015 r. ok. 3 mln pacjentów, za mniej więcej 20 lat liczba ta zwiększy się do ponad 4 mln (z 8% do 11% populacji naszego kraju)1. Zestawiając statystyki dotyczące rozpowszechnienia hiperlipidemii oraz wynikających z niej powikłań sercowo-naczyniowych i rozpowszechnienia cukrzycy, dostrzeżemy wspólny zbiór obejmujący chorych cierpiących równocześnie na oba te schorzenia 1. Wspólne podłoże patogenetyczne i następstwa bezwzględnego lub względnego niedoboru insuliny sprawiają, że dyslipidemia u chorych na DM występuje znacznie częściej niż w populacji ogólnej. Z jednej strony osoby z rozpoznaną dyslipidemią stanowią grupę zwiększonego ryzyka zachorowania na cukrzycę typu 2 (DMT2 – diabetes mellitus type 2), z drugiej cukrzyca, niezależnie od typu, zwiększa ryzyko dyslipidemii. Hiperlipidemia oraz DM traktowane są jako choroby cywilizacyjne wynikające w dużej mierze z epidemii otyłości, nieprawidłowych wzorców żywieniowych oraz braku aktywności fizycznej.
