Za sukces implantacji można uznać uzyskanie połączenia w układzie implant–kość pacjenta oraz wykorzystanie tego połączenia do uzyskania funkcjonalnej odbudowy zgryzu. Proces pozwalający na wytworzenie stabilnego połączenia pomiędzy kością pacjenta a powierzchnią wszczepu to osteointegracja. Proces ten jest złożony i może zostać zakłócony przez różne niekorzystne czynniki zaistniałe w jego przebiegu (ryc. 1)¹.

Zabiegi chirurgii implantologicznej stały się powszechnie stosowaną procedurą rehabilitacji układu stomatognatycznego, są bezpieczne i coraz bardziej przewidywalne. Jest to dynamicznie rozwijająca się dziedzina stomatologii – szacuje się, że liczba przeprowadzanych na całym świecie implantacji może sięgać 450 000 rocznie². W świetle powyższych faktów stomatolodzy będą się spotykać z coraz większą liczbą chorych na cukrzycę zgłaszających się w celu leczenia implantologicznego.

Kilka faktów o cukrzycy

Cukrzyca to grupa chorób metabolicznych objawiających się hiperglikemią, która wynika z upośledzonego wydzielania bądź defektu działania insuliny³. Z danych Ministerstwa Zdrowia wynika, że w 2018 r. w Polsce było 2 900 000 dorosłych z rozpoznaną cukrzycą⁴, a według World Health Organization (WHO) na świecie choruje na nią niemal 422 000 000 osób i ta liczba wciąż wzrasta⁵. Badania w Chinach⁶ i Indiach⁷ wykazały, że liczba osób chorych na cukrzycę przekroczyła szacunki International Diabetes Federation (IDF) z 2009 r.⁸ Organizacja przewidywała, że w 2010 r. ok. 285 000 000 ludzi na całym świecie będzie chorowało na cukrzycę, a do 2030 r. – 438 000 000. Liczba ta została prawie osiągnięta w 2020 r., tj. 10 lat wcześniej, niż przewidywano.