Cukrzyca jest jedną z najczęstszych chorób przewlekłych na świecie, co czyni ją epidemią o zasięgu globalnym^1,2. Charakteryzuje się przewlekłą hiperglikemią, przyczyniającą się do rozwoju przewlekłych powikłań o charakterze mikro- i makronaczyniowym. Wobec progresywnego charakteru choroby niezwykle istotne jest wydajne i skuteczne zarządzanie, aby utrzymać dobre wyrównanie metaboliczne³. Historyczne już długoterminowe badania prospektywne dotyczące chorych z cukrzycą typu 1 (DCCT – Diabetes Control and Complications Trial) czy cukrzycą typu 2 (UKPDS – United Kingdom Prospective Diabetes Study) dostarczyły dowodów na to, że przewlekłe powikłania cukrzycowe są bezpośrednio powiązane ze średnią wartością glikemii mierzonej stężeniem hemoglobiny glikowanej (HbA_1c)^4,5. W badaniu DCCT stężenie HbA_1c łączyło się ze zwiększonym ryzykiem powikłań nerkowych i sercowo-naczyniowych u pacjentów z cukrzycą typu 1. Dzięki badaniom ADVANCE (Diabetes and Vascular Disease: Preterax and Diamicron MR Controlled Evaluation) i ACCORD (Action to Control Cardiovascular Risk in Diabetes) udało się dowieść, że wahania stężenia HbA_1c podczas kolejnych wizyt także wiążą się ze zwiększonym ryzykiem sercowo-naczyniowym oraz ryzykiem zgonu u pacjentów z cukrzycą typu 2^6,7. Ponadto w badaniach wykazano związek wysokości stężenia HbA_1c ze średnią glikemią oraz jej efektywność jako wskaźnika długofalowej kontroli metabolicznej. Obniżenie stężenia HbA_1c <7% oznacza redukcję ryzyka powikłań cukrzycowych, natomiast wzrost stężenia HbA_1c o 1% powoduje wzrost ryzyka sercowo-naczyniowego o 15-20%^8,9.