Wprowadzenie

Cukrzyca typu 2 to przewlekłe, postępujące zaburzenie metaboliczne charakteryzujące się współistnieniem insulinooporności i narastającego upośledzenia funkcji komórek β trzustki¹. Dziś wiemy już, że to uproszczona definicja i że do wzrostu stężenia glukozy w przebiegu cukrzycy typu 2 prowadzą złożone zaburzenia wielu narządów i układów. W kontekście przyczyn hiperglikemii sięgamy często do koncepcji złowieszczego oktetu stworzonej przez Ralpha DeFronzo, w której oprócz upośledzenia wydzielania insuliny, zmniejszonej utylizacji glukozy w tkankach obwodowych i zwiększonej wątrobowej produkcji glukozy do hiperglikemii przyczyniają się też nadmierne wydzielanie glukagonu, zwiększona lipoliza, osłabienie efektu inkretynowego, zwiększona reabsorbcja glukozy w nerkach i dysfunkcja neurotransmiterów w ośrodkowym układzie nerwowym².

Biorąc pod uwagę złożoność przyczyn hiperglikemii, wydaje się naturalne, że leczenie cukrzycy również powinno być wielokierunkowe. Włączenie na wcześniejszych etapach terapii leków o odmiennych punktach uchwytu pozwala na uzyskanie lepszej kontroli metabolicznej, skuteczniejsze zahamowanie progresji choroby i odsunięcie w czasie konieczności inicjacji insulinoterapii. Szczególnie dobrym rozwiązaniem w tym kontekście wydaje się wczesne zastosowanie metforminy w połączeniu z analogiem glukagonopodobnego peptydu typu 1 (GLP-1 – glucagon-like peptide 1). Metformina zapewnia poprawę insulinowrażliwości, zmniejsza wątrobową produkcję glukozy i ułatwia jej utylizację w tkankach obwodowych, a analogi GLP-1 w sposób glukozozależny stymulują wydzielanie insuliny w komórkach β trzustki i ograniczają nadmierną produkcję glukagonu³. Połączenie leków z obu grup wpływa zatem na podstawowe zaburzenia przyczyniające się do progresji cukrzycy typu 2. W świetle nowych wytycznych takie podejście terapeutyczne jest nie tylko uzasadnione patofizjologicznie, ale wręcz konieczne w grupie pacjentów obciążonych wysokim ryzykiem powikłań ze strony układu krążenia^4,5.

Terapia chorych na cukrzycę typu 2 obciążonych wysokim ryzykiem powikłań ze strony układu krążenia

Od kilku lat, planując terapię pacjenta z cukrzycą typu 2, w pierwszej kolejności oceniamy ryzyko sercowo-naczyniowe. Zarówno wytyczne międzynarodowe, jak i zalecenia Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego (PTD) nakładają obowiązek szacowania ryz...

U osób z cukrzycą, niezależnie od jej typu, mamy do czynienia z szybszym rozwojem zmian aterosklerotycznych, a co za tym idzie – z dwukrotnie wyższym ryzykiem wystąpienia zdarzeń sercowo-naczyniowych, co potwierdzono w metaanalizie ponad 100 badań...