Temat numeru
Leczenie chorób tarczycy u osób z cukrzycą
dr n. med. Anita Rogowicz-Frontczak
lek. Anna Chwiałkowska
prof. dr hab. n. med. Dorota Zozulińska-Ziółkiewicz
- Choroba tarczycy występująca u pacjenta z cukrzycą może wpłynąć na przebieg kliniczny tej ostatniej, wyrównanie metaboliczne oraz ryzyko rozwoju ostrych i przewlekłych powikłań
- Postępowanie w przypadku chorych na cukrzycę z niedoczynnością tarczycy
- Leczenie nadczynności tarczycy (choroba Gravesa-Basedowa, wole guzkowe nadczynne)
Zaburzenia funkcji gruczołu tarczowego i cukrzyca to najpowszechniej spotykane endokrynopatie w praktyce lekarskiej. Choroba tarczycy, zwłaszcza niezdiagnozowana, może znacząco wpłynąć na przebieg kliniczny cukrzycy, doprowadzić do pogorszenia jej wyrównania metabolicznego oraz zwiększać ryzyko rozwoju jej ostrych i przewlekłych powikłań. Należy pamiętać, że w przypadku ciężkiej hiperglikemii czy kwasicy ketonowej oznaczenie stężenia we krwi hormonów tarczycy może odbiegać od rzeczywistego stanu tyreometabolicznego i wymagać powtórzenia badania po stabilizacji stanu chorego. Skuteczne leczenie zarówno nadczynności, jak i niedoczynności tarczycy wpływa korzystnie na przebieg cukrzycy.
Cukrzyca a choroby tarczycy – dane epidemiologiczne
Cukrzyca jest chorobą o różnej etiologii, charakteryzującą się stanem przewlekłej hiperglikemii, wynikającej z niedostatecznej produkcji insuliny przez trzustkę lub zmniejszonej wrażliwości tkanek obwodowych na ten hormon. Według różnych doniesień zaburzenia metabolizmu glukozy spełniające kryteria rozpoznania cukrzycy dotyczą ponad 8% populacji polskiej, a zapadalność stale rośnie1,2. Choroby tarczycy, zwłaszcza te o podłożu autoimmunologicznym, także są rozpoznawane coraz częściej – obecnie problem ten może dotyczyć 6,6-7% społeczeństwa3. Zaburzenia funkcji gruczołu tarczowego początkowo przebiegają skrycie, dlatego rekomenduje się badania przesiewowe w kierunku chorób tarczycy w grupach ryzyka4.
Ryzyko chorób tarczycy u pacjenta z już rozpoznaną cukrzycą jest większe niż w populacji ogólnej. Współwystępowanie tych 2 patologii układu wewnątrzwydzielniczego szacuje się na od 8,8-15% w populacji wszystkich chorych na cukrzycę do nawet 30% w ...
W cukrzycy typu 1 zwiększoną zapadalność na autoimmunologiczne zapalenie tarczycy tłumaczy się istnieniem wspólnego podłoża genetycznego tych chorób. Badania nad ustaleniem głównych genów odpowiedzialnych za to zjawisko nadal trwają. Aktualnie naj...
Z kolei częste współistnienie cukrzycy typu 2 i niedoczynności tarczycy lub wola tłumaczy się tym, że są to choroby, których częstość wzrasta wraz z wiekiem. W tym wypadku nie można jednak wykluczyć również podłoża genetycznego, szczególnie patomechanizmów związanych z nasiloną w cukrzycy typu 2 insulinoopornością7.
