Szanowni Państwo, drodzy Czytelnicy!

W roku 1920 doktor Harold Pardee opublikował w Nowym Jorku pierwszy elektrokardiogram chorego ze świeżym zawałem serca. Od tego czasu nasza wiedza na temat obrazu niedokrwienia w zapisie EKG znacznie się powiększyła, ale nadal czynione są próby tworzenia różnych algorytmów i wskaźników pomocnych w precyzyjnym określeniu lokalizacji ostrego niedokrwienia, naczynia odpowiedzialnego za incydent wieńcowy czy też rozmiaru obszaru niedokrwienia. Przykładem takiego parametru może być wskaźnik odchylenia odcinka ST, będący sumą uniesień i obniżeń ST w 12-odprowadzeniowym zapisie EKG. Już od 1986 roku, gdy rozpoczęto stosowanie leczenia reperfuzyjnego, wskaźnik ten wykorzystywano do oceny rozległości niedokrwienia, podając wartość >12 mm jako tę, powyżej której tromboliza przynosi wymierne korzyści. Wskaźnik ten ma aktualnie ograniczone zastosowanie, warto jednak o nim pamiętać.

W 1958 roku M. F. Sones wykonuje pierwszą selektywną koronarografię. Kolejnym krokiem milowym w kardiologii jest zabieg przezskórnej angioplastyki wieńcowej. Pierwszą wykonano w Polsce w 1981 roku. Informacje uzyskiwane w czasie zabiegów pozwoliły...

• uniesienie odcinka ST w odprowadzeniu aVR,
• uniesienie odcinka ST w odprowadzeniu V₁ (mniejsze niż w aVR),
• obniżenia odcinka ST w odprowadzeniach II i aVF – obraz niedokrwienia podstawy serca (najczęściej bez zmian w odprowadzeniu III),
• obniżenia odcinka ST w odprowadzeniach przedsercowych od V₂ – obraz niedokrwienia ściany tylnej (dolno-podstawnej),
• współistniejący blok prawej odnogi pęczka Hisa bez lub z blokiem przedniej wiązki lewej odnogi.