Wprowadzenie

U pacjentów z niewydolnością serca badanie rentgenowskie klatki piersiowej pozostaje wciąż najczęstszą metodą wykrywania i monitorowania zastoju w płucach. Często wykonuje się serie zdjęć w celu obserwacji skuteczności leczenia. Przyłóżkowe badanie rentgenowskie rzadko wykrywa płyn w jamie opłucnej o objętości mniejszej niż 500 ml. Do oceny zastoju możliwe jest wykorzystanie także innych technik radiologicznych, lecz wiążą się one z kolejną dawką promieniowania dla pacjenta i zwykle nie są możliwe do wykonania za pomocą urządzeń przyłóżkowych [1,2].

Metody oceny zastoju w płucach

Za złoty standard oceny rzutu serca, obciążenia wstępnego i następczego wciąż uznaje się cewnikowanie serca za pomocą cewnika Swana-Ganza. Takie monitorowanie hemodynamiczne pozwala także oceniać stopień uwodnienia płuc, czyli tzw. pozanaczyniową wodę wewnątrzpłucną (extravascular lung water, EVLW) [3]. Metody inwazyjne wiążą się z jednak z ryzykiem powikłań i wysokimi kosztami. To właśnie przyczyniło się do poszukiwania innych nieinwazyjnych sposobów oceny układu krążenia.

Zastosowanie ultrasonografii do badania pozanaczyniowej wody w miąższu płucnym u pacjentów z niewydolnością serca jest metodą nową i jeszcze mało znaną. Pierwsze doniesienia na temat zastosowania ultrasonografii płuc w diagnostyce chorób układu kr...