Przypadek kliniczny

Trudności terapeutyczne u 62-letniego pacjenta z rozpoznaniem przetrwałego migotania przedsionków

dr n. med. Radosław Chądzyński1
dr hab. n. med. Rafał Dąbrowski1
prof. dr hab. n. med. Marcin Demkow2
dr n. med. Radosław Pracoń2
dr n. med. Marek Konka3
lek. Alicja Kraska1
prof. dr hab. n. med. Hanna Szwed1

1II Klinika Choroby Wieńcowej, Instytut Kardiologii, Warszawa

2Klinika Choroby Wieńcowej i Strukturalnych Chorób Serca, Instytut Kardiologii, Warszawa

3Klinika Wad Wrodzonych Serca, Instytut Kardiologii, Warszawa

Adres do korespondencji: dr hab. n. med. Rafał Dąbrowski, prof. nadzw. IK, II Klinika Choroby Wieńcowej, Instytut Kardiologii, Warszawa, e-mail: rdabrowski@ikard.pl

Opis przypadku

62-letni mężczyzna z przetrwałym migotaniem przedsionków (MP) w trakcie leczenia przeciwkrzepliwego dabigatranem (dawka 150 mg 2 ×/24 h) został przyjęty do II Kliniki Choroby Wieńcowej z powodu pogorszenia tolerancji wysiłku, z towarzyszącym uciskiem w klatce piersiowej oraz progresją deficytów neurologicznych. W wywiadzie stan po czterech zabiegach laseroterapii z powodu odwarstwienia siatkówki przed 4 laty, wole guzkowe tarczycy (pacjent w stanie eutyreozy), wielopoziomowa dyskopatia kręgosłupa z krytyczną stenozą kanału kręgowego na poziomie C4-C5, stan po mózgowym porażeniu dziecięcym, nerki wydolne. Trzy miesiące przed przyjęciem do Kliniki chory był hospitalizowany w innym szpitalu z powodu nagłej duszności wysiłkowej – rozpoznano MP. Pacjent otrzymał lek β-adrenolityczny (bisoprolol 5 mg 1 ×/24 h) w celu kontroli częstotliwości rytmu komór oraz dabigatran (dawka 150 mg 2 ×/24 h). Uzyskano poprawę stanu, jednak nadal utrzymywała się niska tolerancja wysiłku.

Przy przyjęciu do Kliniki stan ogólny pacjenta był dość dobry. W badaniu przedmiotowym stwierdzono niemiarową czynność serca około 130/min, ciśnienie tętnicze wynosiło 105/70 mmHg, osłuchowo nie stwierdzono szmerów nad sercem i nad płucami. Pacjent nie miał obrzęków obwodowych. Obserwowano niewielki spastyczny niedowład kończyn dolnych. W EKG zarejestrowano MP z częstością zespołów komorowych 130-150/min, bez cech świeżego niedokrwienia (ryc. 1).

W trakcie pobytu w Klinice po modyfikacji dawki leku β-adrenolitycznego (bisoprolol 10 mg/24 h), włączeniu digoksyny (0,25 mg 1 ×/24 h) i diuretyków (torasemid 5 mg 1 ×/24 h, spironolakton 25 mg 1 ×/24 h) uzyskano zwolnienie częstotliwości rytmu serca i następczą poprawę wydolności krążenia oraz tolerancji wysiłku u pacjenta. W badaniu echokardiograficznym uwidoczniono poszerzenie jam obu przedsionków i prawej komory, prawidłową wielkość i grubość mięśnia lewej komory oraz uogólnioną hipokinezę mięśnia lewej komory, zwłaszcza ściany przedniej z frakcją wyrzutową około 35%. Po uzyskaniu stabilizacji stanu chorego wykonano koronarografię, w której stwierdzono 50-60% zwężenie drugiej gałęzi diagonalnej w odcinku początkowym, poza tym bez zmian miażdżycowych. Chory został zakwalifikowany do leczenia zachowawczego choroby wieńcowej.

W związku z objawowym charakterem arytmii, po ponad 4-tygodniowym leczeniu pacjenta dabigatranem (dawka 150 mg 2 ×/24 h) zaplanowano wykonanie kardiowersji elektrycznej w celu przywrócenia rytmu zatokowego. Jednak w dniu poprzedzającym zabieg chor...

Pełna wersja artykułu omawia następujące zagadnienia:

Omówienie

Opisywany pacjent do 62 r.ż. leczył się z powodów neurologicznych. Z czynników ryzyka chorób sercowo-naczyniowych stwierdzano jedynie nadwagę (BMI 27,8 kg/m2) i [...]

Podsumowanie

Podsumowując – wykonanie zabiegu przezskórnego zamknięcia uszka lewego przedsionka zabezpieczyło pacjenta przed wytworzeniem skrzepliny w uszku lewego przedsionka i pozwoliło na [...]
Do góry