Kwas acetylosalicylowy w małej dawce po pierwszym incydencie żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej

• badanie z randomizacją i z grupą placebo • n=822

Brighton TA, Eikelboom JW, Mann K, et al. Low-Dose Aspirin for Preventing Recurrent Venous Thromboembolism. N Engl J Med 2012;367:1979-87.

Celem badania było ustalenie, czy przewlekłe stosowanie kwasu acetylosalicylowego w małej dawce po zakończeniu terapii antykoagulacyjnej przynosi istotne korzyści kliniczne pacjentom po pierwszym epizodzie żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (ŻChZZ).

Nie wykazano, aby ponadtrzyletnia terapia kwasem acetylosalicylowym (100 mg) istotnie zmniejszała ryzyko nawrotu ŻChZZ (HR 0,74; 95% CI: 0,52-1,05; p=0,09). Stwierdzono jednak, że takie postępowanie zredukowało o 34% ryzyko wystąpienia zdarzeń składających się na drugorzędowy złożony parametr oceny końcowej, w którym oprócz incydentów ŻChZZ uwzględniono także zawały mięśnia sercowego, udary mózgu i zgony z przyczyn krążeniowych (HR 0,66; 95% CI: 0,48-0,92; p=0,01). Istotna statystycznie poprawa wyników leczenia po zastosowaniu kwasu acetylosalicylowego utrzymywała się także, gdy do analizy dołączono poważne krwawienia i zgony ze wszystkich przyczyn (HR 0,67; 95% CI: 0,49-0,91; p=0,01). Pomiędzy badanymi grupami nie stwierdzono istotnej statystycznie różnicy w częstości występowania poważnych lub klinicznie istotnych krwawień (rocznie 0,6% w grupie placebo vs 1,1% w grupie stosującej kwas acetylosalicylowy; p=0,22). Wyniki badania potwierdzają więc zasadność przewlekłego stosowania kwasu acetylosalicylowego w małych dawkach u pacjentów po pierwszym incydencie ŻChZZ, u których zakończono początkowe leczenie antykoagulacyjne.

Czy przesiewowe badania mammograficzne zmniejszyły umieralność na raka piersi?

• analiza amerykańskich danych epidemiologicznych z lat 1976-2008

Bleyer A, Welch HG. Effect of Three Decades of Screening Mammography on Breast-Cancer Incidence. N Engl J Med 2012;367:1998-2005.

Wprowadzenie w USA przesiewowych badań mammograficznych u kobiet po 40. r.ż. podwoiło liczbę wykrywanych co roku raków piersi we wczesnym stadium (ze 112 do 234 na 100 tys. kobiet rocznie), ale liczba raków piersi rozpoznawanych w zaawansowanym stadium choroby zmniejszyła się tylko o 8% (ze 102 do 94 przypadków na 100 tys. kobiet rocznie). Przy założeniu, że zachorowalność na raka piersi ogółem nie zmieniła się, tylko u 8 ze 122 kobiet, u których rozpoznano raka we wczesnym stadium, choroba rozwinęłaby się do stadium zaawansowanego. Po uwzględnieniu zwiększenia zachorowalności spowodowanego przez hormonalne leczenie zastępcze i tendencji do występowania choroby u kobiet <40. r.ż. oszacowano, że w ciągu 30 lat rak piersi został rozpoznany „na wyrost” (ang. overdiagnosed) u 1,3 mln kobiet; zaliczają się tu np. przypadki nowotworów, które nigdy nie spowodowałyby objawów klinicznych, a zostały stwierdzone w badaniach przesiewowych. Oszacowano też, że w 2008 r. raka piersi rozpoznano „na wyrost” w 31% przypadków (ok. 70 tys.). Niestety, nie jesteśmy w stanie stwierdzić, które kobiety należy zakwalifikować do tej grupy. W podsumowaniu autorzy opracowania stwierdzają, że mimo olbrzymiego wzrostu wykrywalności raka piersi we wczesnym stadium przesiewowe badania mammograficzne przyniosły tylko niewielką redukcję częstości występowania jego zaawansowanej postaci i jeszcze mniejsze (jeśli w ogóle jakiekolwiek) zmniejszenie ryzyka zgonu na ten nowotwór.

Podwyższone BMI u nastolatków zwiększa ryzyko rozwoju schyłkowej niewydolności nerek

• retrospektywne badanie kohortowe o zasięgu narodowym • n=1 194 704

Vivante A, Golan E, Tzur D, et al. Body Mass Index in 1.2 Million Adolescents and Risk for End-Stage Renal Disease. Arch Intern Med 2012;172(21):1644-50.

Na podstawie danych z izraelskich komisji poborowych z lat 1967-1997 i izraelskiego rejestru osób leczonych z powodu schyłkowej niewydolności nerek z lat 1980-2010 oceniono wpływ BMI w wieku 17 lat na późniejszy rozwój cukrzycowej i niecukrzycowej schyłkowej niewydolności nerek. Średni czas obserwacji wynosił 25 lat. Ustalono, że nadwaga i otyłość nastolatków są silnymi, niezależnymi czynnikami ryzyka wystąpienia schyłkowej niewydolności nerek na tle cukrzycy (HR odpowiednio 5,96 i 19,37). Udowodniono także istnienie korelacji pomiędzy nadwagą i otyłością a niecukrzycową schyłkową niewydolnością nerek (HR odpowiednio 2,17 i 3,41).

Czy w zaburzeniach erekcji z niskim stężeniem testosteronu wystarcza leczenie samym syldenafilem?

• podwójnie zaślepione badanie grup równoległych z randomizacją i kontrolą placebo • n=140

Spitzer M, Basaria S, Travison TG, et al. Effect of Testosterone Replacement on Response to Sildenafil Citrate in Men With Erectile Dysfunction: A Parallel, Randomized Trial. Ann Intern Med 2012;157(10):681-91.

U mężczyzn z zaburzeniami erekcji i niskim stężeniem testosteronu testosteronowa terapia zastępcza dołączana do leczenia syldenafilem nie była skuteczniejsza w leczeniu zaburzeń erekcji od stosowania syldenafilu z placebo. Nie oceniano wpływu samej terapii testosteronowej (bez syldenafilu) na zaburzenia erekcji.