Zgodnie z wytycznymi kardiolodzy interwencyjni powinni monitorować i raportować m.in. czas upływający od zgłoszenia się pacjenta do pracowni do wykonania PCI (door-to-baloon) i wszelkie opóźnienia. Niektóre kraje, w tym Polska, prowadzą już krajowe rejestry ostrych zespołów wieńcowych, uwzględniające monitoring jakości procedur leczniczych.

Według wytycznych u pacjentów, u których z dobrym skutkiem zastosowano leczenie fibrynolityczne, należy wykonać koronarografię w ciągu 3-24 godzin. Jeśli fibrynoliza zawiedzie, trzeba natychmiast przeprowadzić PCI.

Zgodnie z nowymi wytycznymi chorym bez przeciwwskazań do podwójnego leczenia antyagregacyjnego, którzy najprawdopodobniej będą przestrzegać schematu zażywania leków, należy wszczepiać stenty uwalniające lek zamiast stentów metalowych. Preferuje się nowsze leki antyagregacyjne, takie jak prazugrel i tykagrelor. Klopidogrel można stosować, jeśli nowsze leki są niedostępne.

W interwencji wieńcowej w STEMI, wg wytycznych, lepszy jest dostęp promieniowy niż przezudowy, ale tylko w przypadku doświadczonych operatorów.

Inna zmiana dotyczy zwiększającej się dostępności nowych terapii pomocniczych w leczeniu reperfuzyjnym, w tym nowych leków antyagregacyjnych i nowych antykoagulantów. Wytyczne zawierają szczegółowe zalecenia stosowania doustnych inhibitorów receptora P2Y12, leków przeciwzakrzepowych podawanych parenteralnie oraz doustnych leków przeciwzakrzepowych wykorzystywanych w profilaktyce przewlekłej.

W najnowszych wytycznych obniżono poziom rekomendacji dla kontrapulsacji wewnątrzaortalnej (IABP – intra-aortic balloon counterpulsation) we wstrząsie kardiogennym wikłającym STEMI. IABP to urządzenie mechaniczne, które zwiększa perfuzję miokardium, a tym samym pojemność minutową serca. Według ogłoszonych również na kongresie ESC w Monachium wyników badania klinicznego IABP-SHOCK II zastosowanie kontrapulsacji wewnątrzaortalnej nie zmniejszało jednak śmiertelności 30-dniowej u pacjentów ze wstrząsem kardiogennym jako powikłaniem zawału mięśnia sercowego.

Eksperci spojrzeli krytycznie na starsze metody leczenia, które były wykorzystywane przez długi czas, ale w przypadku których dowody naukowe okazały się niewystarczające. Jednym z przykładów jest długoterminowe stosowanie po ostrym zawale mięśnia sercowego β-adrenolityków, które uprzednio miały wysoki poziom rekomendacji, a teraz nieco go obniżono. Istotną zmianą jest fakt, że doustne leczenie β-adreno-litykami jest obecnie wskazane u chorych z niewydolnością serca lub dysfunkcją lewej komory, a niekoniecznie u wszystkich pacjentów po STEMI.