OPIS PRZYPADKU

Pacjentka, 41 lat, zgłosiła się do lekarza pierwszego kontaktu z bólem głowy, który wystąpił nagle, a jego nasilenie utrudniało codzienne funkcjonowanie. W badaniu przedmiotowym nie stwierdzono istotnych odchyleń od normy. Z zaleceniem leczenia objawowego oraz oszczędzającego trybu życia i unikania sytuacji stresowych pacjentkę odesłano do domu. Po dwóch tygodniach nieskutecznej terapii pacjentka ponownie zgłosiła się do lekarza pierwszego kontaktu. Ta wizyta również zakończyła się identycznymi zaleceniami jak pierwsza. Po kolejnych 10 dniach stałego utrzymywania się bólów głowy w piątek w godzinach popołudniowych pacjentka zgłosiła się na SOR. Tam lekarz dyżurny zlecił badanie TK mózgowia, które zostało wykonane przez technika RTG (ponieważ w placówce pracującej w trybie dyżurowym nie było lekarza radiologa, badanie odbyło się przy nadzorze teleradiologicznym lekarza z innego ośrodka). Z uwagi na to, że nie stwierdzono zmian mogących przemawiać za stanem zagrożenia życia, pacjentkę odesłano do domu. Po 2 dniach, w niedzielę, u pacjentki doszło do pogorszenia stanu neurologicznego, z zaburzeniami świadomości, utrudnieniem kontaktu i dezorientacją. Wezwana ekipa pogotowia ratunkowego przetransportowała pacjentkę do szpitala, gdzie przyjęto ją na oddział neurologii. W wykonanym przy przyjęciu badaniu TK stwierdzono rozległe obszary hipodensyjne w lewej półkuli mózgu (ryc. 1).

Wykonane w trybie planowym badanie MR potwierdziło obecność obszarów malacji, które mogły być zejściem rozległego udaru niedokrwiennego w lewej półkuli mózgu (ryc. 2, 3).

Praktyczne pytania dotyczące opisanego przypadku:

1. Jakie badanie obrazowe zleciłbyś przy pierwszej wizycie pacjentki?

2. Jakie badanie obrazowe zleciłbyś przy drugiej wizycie pacjentki (po dwóch tygodniach)?

3. Jakie badanie obrazowe zleciłbyś przy trzeciej wizycie pacjentki (tj. na SOR)?

W codziennej praktyce lekarskiej wielokrotnie mamy do czynienia z pacjentem, u którego obserwuje się niespecyficzne objawy neurologiczne mogące sugerować udar mózgu – krwotoczny lub niedokrwienny. Dla dalszego postępowania istotne znaczenie mają przede wszystkim dwa czynniki – określenie, czy mamy do czynienia z udarem krwotocznym czy niedokrwiennym, i jak najszybsze od wystąpienia objawów wdrożenie odpowiedniego leczenia.