U większości chorych na nadciśnienie tętnicze stosowanie tylko jednego leku nie pozwala na osiągnięcie celów terapeutycznych, dlatego konieczne jest włączenie leczenia skojarzonego. Takie postępowanie nie tylko umożliwia dobrą kontrolę ciśnienia tętniczego i zapewnia lepszą ochronę narządową, lecz także jest korzystniejsze z ekonomicznego punktu widzenia.

CELE ARTYKUŁU

Po przeczytaniu artykułu Czytelnik powinien umieć:

• zlecić drugi i trzeci lek w terapii nadciśnienia tętniczego przy braku skuteczności dotychczasowego postępowania

• zmodyfikować leczenie nadciśnienia tętniczego przy przeciwwskazaniu do stosowania dotychczasowego leku z powodu jego działań niepożądanych

Zasady farmakoterapii

Zgodnie z zaleceniami Polskiego Towarzystwa Nadciśnienia Tętniczego (PTNT) wybór leków hipotensyjnych powinien uwzględniać: wpływ leku na czynniki ryzyka sercowo-naczyniowego, subkliniczne uszkodzenia narządowe, powikłania sercowo-naczyniowe i choroby współistniejące, a także wiek, preferencje chorego, możliwość interakcji lekowych i działań niepożądanych oraz koszt leków i możliwości finansowe pacjenta.¹

Leki I rzutu

W niepowikłanym nadciśnieniu tętniczym terapię hipotensyjną można rozpocząć od preparatów z pięciu głównych grup leków hipotensyjnych, tzw. leków I rzutu, w przypadku których udowodniono korzystny wpływ na redukcję śmiertelności sercowo-naczyniowej i ryzyka incydentów sercowo-naczyniowych. Są to: diuretyki tiazydowe, β-adrenolityki, antagoniści wapnia, inhibitory ACE oraz sartany.^1,2

Leki moczopędne

Diuretyki tiazydowe należą do podstawowych leków zarówno w monoterapii, jak i leczeniu skojarzonym nadciśnienia tętniczego, zwłaszcza u osób w podeszłym wieku, po przebytym udarze mózgu, przy współistniejącej cukrzycy, u chorych z upośledzoną czynnością wydalniczą nerek lub ze współwystępującą niewydolnością serca.^1-3 Należy podkreślić, że pełny efekt hipotensyjny diuretyków tiazydowych występuje dopiero po kilkunastu dniach leczenia. W ostatnich latach pojawiły się przesłanki, że preferowanymi lekami wśród diuretyków tiazydowych powinny być preparaty tiazydopodobne (chlorotalidon, indapamid) ze względu na ich korzystniejszy profil metaboliczny oraz skuteczność w zakresie prewencji ryzyka sercowo-naczyniowego wykazaną w dużych badaniach klinicznych.^4-7

β-adrenolityki

Stosowanie β-adrenolityków zaleca się w nadciśnieniu tętniczym współistniejącym z niewydolnością serca, chorobą wieńcową, zwłaszcza po przebytym zawale mięśnia sercowego, zaburzeniami rytmu i u chorych z objawami krążenia hiperkinetycznego i tachy...