W rozpoznawaniu nieneurogennego pęcherza nadreaktywnego najważniejszą rolę odgrywają dane z wywiadu oraz wynik badania przedmiotowego, leczenie zaś polega przede wszystkim na wykorzystaniu metod behawioralnych i farmakologicznych (leków antycholinergicznych oraz agonistów receptora β3). Konieczne jest zapewnienie właściwej współpracy z chorym i odpowiednio długiego stosowania każdej z wybranych metod leczenia, by ocenić jej skuteczność.

W maju 2014 r. American Urological Association (AUA) i Society of Urodynamics, Female Pelvic Medicine & Urogenital Reconstruction (SUFU) opublikowały wytyczne dotyczące rozpoznawania i leczenia pęcherza nadreaktywnego (OAB – overactive bladder) u dorosłych, u których występowanie zespołu objawów określanego tym mianem nie jest następstwem zaburzeń neurogennych. Wytyczne te opracowano na podstawie uzyskanych dowodów naukowych i przyjętych wspólnych stanowisk ekspertów opartych na wiarygodnym i stale uaktualnianym piśmiennictwie poświęconym temu zagadnieniu.

Korzystano z:

• danych zawartych w Evidence Report/Technology Assessment Number 187 zatytułowanym „Leczenie pęcherza nadreaktywnego u kobiet” z 2009 r., opracowanym przez Agency for Healthcare Research and Quality (AHRQ)
• zgromadzonych w bazach danych PubMed, MEDLINE, EMBASE i CINAHL doniesień poświęconych OAB opublikowanych w języku angielskim od stycznia 1966 r. do października 2008 r. (uwzględniano opisy badań przeprowadzonych z udziałem co najmniej 50 chorych, wśród których kobiety stanowiły co najmniej 75%)
• piśmiennictwa opublikowanego między październikiem 2008 r. a grudniem 2011 r. oraz wcześniejszych doniesień poświęconych nowszym metodom leczenia chorych z OAB, których nie opisano szczegółowo w raporcie AHRQ (przede wszystkim wstrzyknięciom toksyny botulinowej A do pęcherza moczowego oraz zastosowaniu neuromodulacji korzeni krzyżowych i obwodowej stymulacji nerwu piszczelowego)
• wyników analiz prowadzonych do lutego 2014 r. w celu uaktualnienia danych z piśmiennictwa.
  
  

Dążono do opracowania wytycznych na podstawie dowodów naukowych, nie wszystkie jednak dowody dotyczące rozpoznawania OAB uznano za wystarczające, dlatego część wytycznych diagnostycznych oparto również na doświadczeniu uzyskanym w praktyce klinicznej (clinical principles) oraz na opiniach ekspertów (expert opinion). Natomiast większość wytycznych dotyczących leczenia chorych z OAB oparto na zgromadzonych dowodach naukowych, podając przy tym ich moc (A, B lub C), a jeśli informacje zawarte w piśmiennictwie okazały się niewystarczające, posłużono się doświadczeniem pochodzącym z praktyki klinicznej lub opiniami ekspertów.