Hepatologia
Nowe możliwości leczenia przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C
dr hab. n. med. Michał Kukla
prof. dr hab. n. med. Marek Hartleb
Według zaleceń European Association for the Study of Liver (EASL) wciąż istotną rolę odgrywają terapie peginterferonem α i rybawiryną. Natomiast w zaleceniach American Association for the Study of Liver Diseases (AASLD) widoczna jest preferencja do pomijania tego leku.
CELE ARTYKUŁU
Po przeczytaniu artykułu Czytelnik powinien umieć:
• wyliczyć wskazania i przeciwwskazania do farmakologicznego leczenia HCV
• przedstawić strategię dotychczasowego leczenia HCV
• wymienić nowe leki w leczeniu HCV
• omówić skuteczność stosowania nowych leków w leczeniu HCV oraz dylematy związane z wysoką ceną nowych leków
Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C (WZW C) jest poważnym problemem nie tylko medycznym, ale i społecznym. Na świecie około 1,5% populacji jest zakażone wirusem zapalenia wątroby typu C (HCV – hepatitis C virus). Przewlekłe WZW C może prowadzić do rozwoju marskości wątroby i raka wątrobowokomórkowego, a także do wielu zaburzeń metabolicznych.1,2 Przeszkodą w opracowaniu wysoce skutecznej terapii przeciwko HCV były trudności w hodowli wirusa in vitro i dostępu do zwierzęcych modeli przewlekłego zakażenia tym wirusem. Dotychczas stosowana metoda leczenia przewlekłego WZW C opiera się na kombinacji interferonu α z rybawiryną. Skłonność do oporności genotypu 1 HCV (który jest najczęściej występującym genotypem) na terapię kombinowaną interferonem α i rybawiryną oraz rosnąca liczba zakażeń u młodych ludzi wymusiły poszukiwania efektywniejszych terapii HCV.3
Budowa i cykl replikacyjny HCV
HCV jest wirusem z rodziny Flaviviridae, którego materiał genetyczny znajduje się w jednoniciowym RNA. Wirion jest zbudowany z białek strukturalnych oraz niestrukturalnych. Do białek strukturalnych zaliczają się białko rdzeniowe C oraz białka otoczkowe E1 i E2, natomiast do białek niestrukturalnych – NS2, NS3, NS4A, NS4B, NS5a i NS5b. Białko rdzeniowe C jest niezbędne do tworzenia wirionów potomnych na drodze wiązania materiału genetycznego. Białka otoczkowe E1 i E2, specyficzne dla danego genotypu, łączą się z błoną siateczki endoplazmatycznej i odgrywają zasadniczą rolę we wnikaniu wirusa do wnętrza komórki. Białka niestrukturalne są związane z procesem namnażania HCV w zakażonych komórkach.4
Replikacja HCV zaczyna się w chwili połączenia się wirionu ze specyficznym receptorem. Najlepiej poznanym białkiem wchodzącym w skład kompleksu receptorowego jest białko powierzchniowe tetraspanina (CD81). W wiązanie glikoproteiny E2 wirusa zaanga...
Cykl replikacyjny wirusa HCV składa się z sześciu etapów, z których każdy może być potencjalnym celem leków przeciwwirusowych: