Na różnego rodzaju konferencjach i wykładach dla lekarzy dość często spotykam się z pytaniami o zagadnienia prawne związane z wypisaniem pacjenta ze szpitala lub innego podmiotu leczniczego udzielającego całodobowych świadczeń zdrowotnych (dalej: szpital). Kwestie te są dość problematyczne, warto więc przybliżyć obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa.

W ustawie z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej¹ (dalej: u.d.l.) uregulowano sytuacje, w których pacjenta można wypisać ze szpitala. Zgodnie z art. 29 ust. 1 u.d.l.: „Wypisanie pacjenta ze szpitala albo innego przedsiębiorstwa podmiotu leczniczego wykonującego działalność leczniczą w rodzaju całodobowe i stacjonarne świadczenia zdrowotne, jeżeli przepisy odrębne nie stanowią inaczej, następuje:

1) gdy stan zdrowia pacjenta nie wymaga dalszego udzielania świadczeń zdrowotnych w tym przedsiębiorstwie

2) na żądanie pacjenta lub jego przedstawiciela ustawowego

3) gdy pacjent w sposób rażący narusza porządek lub przebieg procesu udzielania świadczeń zdrowotnych, a nie zachodzi obawa, że odmowa lub zaprzestanie udzielania świadczeń zdrowotnych może spowodować bezpośrednie niebezpieczeństwo dla jego życia lub zdrowia albo życia lub zdrowia innych osób”.

Należy zwrócić uwagę, że cytowany przepis wprowadza trzy tryby wypisania pacjenta ze szpitala. Każdy z nich charakteryzuje się daleko idącymi odrębnościami.

Pierwszy z tych trybów można nazwać zwyczajnym. W tym trybie można wypisać pacjenta ze szpitala, gdy jego stan zdrowia nie wymaga już dalszego leczenia w danym szpitalu. Trzeba jednak podkreślić, że przepis wyraźnie odnosi się do „przedsiębiorstwa...

Drugi tryb wypisania pacjenta to wypisanie na żądanie pacjenta (pominę tu rozważania dotyczące wypisania na żądane przedstawiciela ustawowego pacjenta, bo w tym przypadku sytuacja prawna jest nieco bardziej skomplikowana). Ustawa o działalności le...