Decyzja o rozpoczęciu leczenia przeciwpadaczkowego po pierwszym niesprowokowanym napadzie powinna być podejmowana w sposób zindywidualizowany i uwzględniać ryzyko kolejnych napadów, ryzyko działań niepożądanych leków przeciwpadaczkowych oraz preferencje pacjenta.

Wstęp

Z pacjentem po pierwszym w życiu napadzie padaczkowym może się zetknąć każdy lekarz, nie tylko neurolog. Warto więc przynajmniej w ogólnym zarysie zapoznać się z tym zagadnieniem. Wśród epileptologów od wielu lat toczy się dyskusja na temat definicji i kryteriów rozpoznawania padaczki oraz postępowania po pierwszym w życiu niesprowokowanym napadzie padaczkowym, w tym zwłaszcza kwestii włączania leczenia przeciwdrgawkowego. W ostatnim czasie ukazały się dwa ważne dokumenty dotyczące tych zagadnień: nowa definicja padaczki opublikowana przez zespół ekspertów International League Against Epilepsy (ILAE) oraz wytyczne postępowania po pierwszym w życiu niesprowokowanym napadzie padaczkowym American Academy of Neurology (AAN) i American Epilepsy Society (AES).

Nowa definicja padaczki

Aktualna definicja padaczki składa się z dwóch części: konceptualnej, mówiącej ogólnie o tym, czym jest padaczka, oraz praktycznej, zawierającej kryteria diagnostyczne (tab. 1).

Definicja konceptualna określa epilepsję jako chorobę mózgu, której najważniejszą cechą jest trwała predyspozycja do napadów padaczkowych. Dawniej za dowód trwałości takiej predyspozycji uznawano wystąpienie co najmniej dwóch niesprowokowanych nap...

W definicji podkreśla się, że aby rozpatrywać rozpoznanie padaczki, napad musi być niesprowokowany. Napadem sprowokowanym jest taki, który występuje wskutek zadziałania przemijającego lub odwracalnego czynnika. W praktyce zaliczamy tu głównie: zaburzenia metaboliczne, takie jak np. hiperglikemię, mocznicę, zaburzenia wodno-elektrolitowe, niewydolność wątroby, gorączkę (drgawki gorączkowe), odstawienie alkoholu, nagłe odstawienie leków o działaniu przeciwdrgawkowym, stosowanych z innych wskazań niż padaczka.