Mimo ogromnego dostępu do nowoczesnych metod leczenia ostrych zespołów wieńcowych, skuteczna prewencja wtórna pozostaje wciąż wyzwaniem. Jednym z jej elementów jest wybór statyny, która umożliwi szybkie i bezpieczne uzyskanie docelowego stężenia LDL (low density lipoprotein).

CELE ARTYKUŁU

Po przeczytaniu artykułu Czytelnik powinien umieć:

• omówić korzyści i wady najczęściej stosowanych statyn w prewencji wtórnej zawału mięśnia sercowego
• wybrać najbardziej optymalną statynę w prewencji wtórnej zawału mięśnia sercowego
• rozpoznać sytuacje wymagające odstawienia, zmniejszenia dawki lub zmiany statyny w prewencji wtórnej zawału mięśnia sercowego

Wprowadzenie

Dyslipidemia to jeden z najczęstszych czynników ryzyka chorób sercowo-naczyniowych, przede wszystkim choroby niedokrwiennej serca. Miażdżyca tętnic wieńcowych odpowiada za blisko 90% przypadków choroby niedokrwiennej.^1,2 Skuteczne leczenie dyslipidemii pozostaje kluczowym aspektem pierwotnej i wtórnej prewencji zawałów mięśnia sercowego. Według danych Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego w Polsce rocznie stwierdza się blisko 150 tys. ostrych zespołów wieńcowych (OZW).

Wskazania do stosowania statyn według aktualnych wytycznych

Rozpoznana choroba wieńcowa czy miażdżyca w dowolnym innym łożysku naczyniowym (tętnic obwodowych, aorty, tętnic szyjnych czy łożyska mózgowego) stanowi wskazanie do stosowania statyn, niezależnie od wyjściowego stężenia LDL.^1-3 Choroba wieńcowa jest swego rodzaju kontinuum, a ostre zespoły wieńcowe można traktować jako jej zaostrzenia. Pacjent po zawale mięśnia sercowego to zatem osoba ze stabilną chorobą niedokrwienną serca. W związku z powyższym wytyczne postępowania w tej konkretnej sytuacji klinicznej, czy też w tym okresie choroby wieńcowej, dotyczą również pacjentów po zawale. W aktualnych rekomendacjach Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego opisujących zasady postępowania u pacjentów ze stabilną chorobą wieńcową wyraźnie zalecono, aby w omawianym przypadku statyny stosować niezależnie od stężenia LDL.¹ Zalecenie to należy rozumieć dwukierunkowo. Sam fakt rozpoznania choroby niedokrwiennej serca stanowi wskazanie do wdrożenia leczenia statyną, ale jednocześnie uzyskanie docelowego stężenia LDL w żadnym wypadku nie jest wskazaniem do zaprzestania leczenia. Zgodnie z wytycznymi celem biochemicznym jest stężenie LDL <70 mg/dl (1,8 mmol/l). Alternatywnie, jeśli cel bezwzględny jest nieosiągalny, zaleca się redukcję wyjściowego stężenia LDL o przynajmniej 50%.¹ W zaleceniach dotyczących stabilnej choroby niedokrwiennej serca nie wymieniono z nazwy żadnego konkretnego preparatu, pojawia się jednak sugestia, aby przed planową angioplastyką rozważyć dużą dawkę silnej statyny.¹ Sam cel terapeutyczny – LDL <70 mg/dl lub przynajmniej 50% redukcja wyjściowego stężenia – wskazuje na konieczność sięgania po najsilniejsze preparaty spośród inhibitorów reduktazy HMG-CoA.