Decydujące dla rokowania i przeżycia chorych są właściwa diagnostyka i leczenie zaostrzeń przewlekłej niewydolności serca. Z uwagi na dynamiczny przebieg zaostrzeń każde opóźnienie w postawieniu diagnozy lub wdrożenie niewłaściwego postępowania terapeutycznego może skutkować dramatycznymi konsekwencjami dla pacjenta.

CELE ARTYKUŁU

Po przeczytaniu artykułu Czytelnik powinien umieć:

• rozpoznać przypadki zaostrzenia przewlekłej niewydolności serca
• wdrożyć podstawowe kroki w diagnostyce zaostrzenia przewlekłej niewydolności serca
• wdrożyć podstawowe kroki w leczeniu zaostrzenia przewlekłej niewydolności serca
• wymienić najczęstsze błędy popełniane w diagnostyce i leczeniu zaostrzenia przewlekłej niewydolności serca

Wprowadzenie

Choroby układu sercowo-naczyniowego (CVD – cardio-vascular diseases) stanowią najczęstszą przyczynę zgonów i zachorowalności na świecie. Szacuje się, że rocznie w Europie z powodu CVD umiera >4 mln ludzi, a łączny koszt związany z leczeniem i rehabilitacją tych pacjentów przekracza 190 bilionów euro. Stanowi to zatem nie tylko ważny aspekt kliniczny, ale również społeczny i ekonomiczny. Wśród najczęstszych CVD znajdują się choroba wieńcowa, niewydolność serca i nadciśnienie tętnicze.

Przewlekła niewydolność serca (CHF – chronic heart failure) to choroba o charakterze progresywnym, znamiennie obniżająca jakość życia, a zwłaszcza wydolność fizyczną chorych. Charakteryzuje się okresowymi zaostrzeniami wymagającymi hospitalizacji. Prowadzi do przedwczesnych zgonów, będących najczęściej wynikiem groźnych dla życia komorowych zaburzeń rytmu serca. Ostra niewydolność serca występuje zazwyczaj u chorych leczonych wcześniej z powodu CHF. Bywa także pierwszą manifestacją kliniczną tej jednostki chorobowej.

Szczególnie istotne dla rokowania i przeżycia chorych są właściwa diagnostyka i leczenie zaostrzeń CHF. Z uwagi na dynamiczny przebieg zaostrzeń CHF każde opóźnienie w postawieniu diagnozy lub wdrożenie niewłaściwego postępowania terapeutycznego może skutkować dramatycznymi konsekwencjami dla pacjenta.

Badania diagnostyczne

Główną rolę w diagnostyce CHF, obok objawów podmiotowych i przedmiotowych (tab. 1), odgrywa przezklatkowe badanie echokardiograficzne (UKG – ultrasonokardiografia). Pozwala ono na precyzyjną i dokładną ocenę funkcji skurczowej i rozkurczowej lewej...

Objawy podmiotowe i przedmiotowe ze względu na uniwersalność i brak odniesienia do konkretnej jednostki chorobowej często mogą budzić wątpliwości co do rozpoznania. Niejednokrotnie implikują też konieczność wykonania dodatkowych badań obrazowych i...