Egzamin z interny

Egzamin z interny
Repetytorium nie tylko dla zdających

Py­ta­nia i ko­men­ta­rze opra­co­wał: lek. Prze­my­sław Ży­ciń­ski

Klinika Chorób Wewnętrznych, Autoimmunologicznych i Metabolicznych, Samodzielny Publiczny Centralny Szpital Kliniczny ŚUM, Katowice

Do­bre przy­go­to­wa­nie się do eg­za­mi­nu spe­cja­li­za­cyj­ne­go z tak ob­szer­ne­go dzia­łu me­dy­cy­ny, ja­kim są cho­ro­by we­wnętrz­ne, jest za­da­niem trud­nym. Na eg­za­mi­nach zda­rza­ją się py­ta­nia do­ty­czą­ce za­gad­nień, w przy­pad­ku któ­rych ko­niecz­na jest zna­jo­mość naj­now­szych pu­bli­ka­cji, gdyż wie­dza pod­ręcz­ni­ko­wa nie da­je pew­no­ści wy­bo­ru pra­wi­dło­wej od­po­wie­dzi. Waż­ne jest jed­nak nie tyl­ko przy­swa­ja­nie sta­le ak­tu­ali­zo­wa­nej wie­dzy, lecz tak­że umie­jęt­ność roz­wią­zy­wa­nia te­stów. Chcąc po­móc czy­tel­ni­kom w do­brym przy­go­to­wa­niu się do spraw­dzia­nu, co mie­siąc pu­bli­ku­je­my py­ta­nia te­sto­we, któ­rych for­ma jest bar­dzo zbli­żo­na do py­tań eg­za­mi­na­cyj­nych. Przy każ­dym z py­tań za­miesz­cza­my kon­sul­to­wa­ny przez wy­bit­ne­go spe­cja­li­stę opis, któ­ry po­wi­nien po­zwo­lić na zna­le­zie­nie pra­wi­dło­wej od­po­wie­dzi. Za­gad­nie­nia, do któ­rych uło­żo­ne są py­ta­nia, zo­sta­ły na­de­sła­ne przez czy­tel­ni­ków. Pro­po­zy­cje ko­lej­nych te­ma­tów, któ­re zda­niem Pań­stwa war­to za­mie­ścić w re­pe­ty­to­rium, pro­si­my nad­sy­łać na ad­res: re­pe­ty­to­rium@me­di­cal­-tri­bu­ne.pl

1. Czyn­ni­kiem ry­zy­ka wy­stą­pie­nia ze­spo­łu ostrej li­zy gu­za nie jest:

☐1. Od­wod­nie­nie

☐2. Du­ża ma­sa gu­za

☐3. Upo­śle­dzo­na czyn­ność ne­rek

☐4. Wyj­ścio­wa licz­ba leu­ko­cy­tów >50 tys./µl

☐5. Ak­tyw­ność de­hy­dro­ge­na­zy mle­cza­no­wej >100 j.m./l


Ze­spół ostrej li­zy gu­za (ATLS – acu­te tu­mor ly­sis syn­dro­me) to za­gra­ża­ją­cy ży­ciu ze­spół za­bu­rzeń me­ta­bo­licz­nych, któ­re wy­ni­ka­ją z szyb­kie­go roz­pa­du ko­mó­rek no­wo­two­ro­wych. Wy­stę­pu­je za­zwy­czaj w pierw­szych do­bach che­mio­te­ra­pii no­wo­two­rów ce­chu­ją­cych się du­żą ak­tyw­no­ścią pro­li­fe­ra­cyj­ną i du­żą che­miow­raż­li­wo­ścią. ATLS opi­sy­wa­no tak­że u cho­rych na no­wo­two­ry li­te, w trak­cie ra­dio­te­ra­pii, le­cze­nia gli­ko­kor­ty­ko­ste­ro­ida­mi czy prze­ciw­cia­ła­mi mo­no­klo­nal­ny­mi. W wy­ni­ku na­głe­go roz­pa­du ko­mó­rek no­wo­two­ro­wych do­cho­dzi do uwal­nia­nia du­żych ilo­ści po­ta­su, pu­ryn i fos­fo­ra­nów, co pro­wa­dzi do roz­wo­ju kwa­si­cy me­ta­bo­licz­nej, hi­per­ka­lie­mii, hi­per­u­ry­ke­mii, hi­per­fos­fa­te­mii i hi­po­kal­ce­mii. Do czyn­ni­ków ry­zy­ka wy­stą­pie­nia ATLS za­li­cza­my: od­wod­nie­nie, du­żą ma­sę gu­za, upo­śle­dzo­ną czyn­ność ne­rek, leu­ko­cy­to­zę >50 tys./µl oraz ak­tyw­ność LDH >1000 j.m./l. Naj­sku­tecz­niej­szym spo­so­bem za­po­bie­ga­nia ze­spo­ło­wi jest pro­fi­lak­tycz­ne na­wod­nie­nie, a tak­że po­da­wa­nie al­lo­pu­ry­no­lu przez ≥2 dni przed che­mio­te­ra­pią.


Kon­sul­ta­cja: prof. dr hab. med. Ja­cek Jas­sem

2. Któ­re stwier­dze­nia do­ty­czą­ce akro­pa­chii tar­czy­co­wej są praw­dzi­we?

A. Jest skut­kiem zmian im­mu­no­lo­gicz­nych zwią­za­nych z cho­ro­bą Gra­ve­sa i Ba­se­do­wa

B. Bez­po­śred­nią przy­czy­ną jej po­wsta­wa­nia jest nad­miar hor­mo­nów tar­czy­cy

C. Cha­rak­te­ry­zu­je się bo­le­snym obrzę­kiem pal­ców rąk i stóp po­łą­czo­nym ze zmia­na­mi okost­no­wy­mi

D. Czę­ściej do­ty­czy pal­ców stóp niż rąk

E. Wy­stę­pu­je bar­dzo rzad­ko, za­zwy­czaj po wie­lu la­tach trwa­nia cho­ro­by Gra­ve­sa i Ba­se­do­wa


Wy­bierz ze­staw pra­wi­dło­wych od­po­wie­dzi:

☐1. BCDE, ☐2. AE, ☐3. ACD, ☐4. CDE, ☐5. BE


Akro­pa­chia tar­czy­co­wa to zmia­ny kost­ne swo­iste dla cho­ro­by Gra­ve­sa i Ba­se­do­wa. Wy­stę­pu­ją u nie­wiel­kie­go od­set­ka pa­cjen­tów, za­zwy­czaj po wie­lu la­tach trwa­nia cho­ro­by. Zmia­ny są wy­ni­kiem za­bu­rzeń im­mu­no­lo­gicz­nych, a nie bez­po­śred­nio na­stęp­stwem nad­mia­ru hor­mo­nów tar­czy­cy. Scho­rze­nie cha­rak­te­ry­zu­je się bez­bo­le­snym obrzę­kiem pal­ców rąk, rza­dziej stóp, po­łą­czo­nym ze zmia­na­mi okost­no­wy­mi. Ty­po­we dla akro­pa­chii tar­czy­co­wej zmia­ny kost­ne to po­do­kost­no­we po­gru­bie­nie ko­ści, cza­sa­mi z wi­docz­nym na zdję­ciach ra­dio­lo­gicz­nych po­dłuż­nym prąż­ko­wa­niem.


Kon­sul­ta­cja: prof. dr hab. med. Woj­ciech Zgli­czyń­ski

Do góry