10. Wskaż praw­dzi­we stwier­dze­nia do­ty­czą­ce cho­ro­by Behçeta:

A. Jest ukła­do­wym za­pa­le­niem na­czyń żyl­nych i tęt­ni­czych o du­żym, śred­nim i ma­łym prze­kro­ju

B. Czę­sto pierw­szy­mi ob­ja­wa­mi cho­ro­by są nie­bo­le­sne afty i owrzo­dze­nia na bło­nie ślu­zo­wej ja­my ust­nej

C. U oko­ło po­ło­wy cho­rych wy­stę­pu­je nie­sy­me­trycz­ne za­pa­le­nie sta­wów, z obec­no­ścią de­for­ma­cji i nad­że­rek w ob­ra­zie ra­dio­lo­gicz­nym

D. W ba­da­niach la­bo­ra­to­ryj­nych stwier­dza się u więk­szo­ści cho­rych obec­ność prze­ciw­ciał c­-AN­CA w su­ro­wi­cy

E. W le­cze­niu zmian skór­no­-ślu­zów­ko­wych i ocznych szcze­gól­nie przy­dat­na jest kol­chi­cy­na

Wy­bierz ze­staw pra­wi­dło­wych od­po­wie­dzi:

☐1. AE, ☐2. BCD, ☐3. ABC­DE, ☐4. AB­CE, ☐5. ABC

Cho­ro­ba Behçeta to ukła­do­we za­pa­le­nie na­czyń każ­de­go ka­li­bru o nie­zna­nej etio­lo­gii. Wy­stę­pu­je naj­czę­ściej w kra­jach ba­se­nu Mo­rza Śród­ziem­ne­go, szcze­gól­nie w Tur­cji i Ira­nie. Cho­ru­ją głów­nie oso­by w wie­ku 20-40 lat, czę­ściej męż­czyź­ni. Pierw­szy­mi ob­ja­wa­mi cho­ro­by są za­zwy­czaj bar­dzo bo­le­sne afty i owrzo­dze­nia na bło­nie ślu­zo­wej ja­my ust­nej, któ­re go­ją się sa­mo­ist­nie w cią­gu 1-3 ty­go­dni. Po­dob­ne zmia­ny wy­stę­pu­ją rów­nież wo­kół na­rzą­dów płcio­wych. Na skó­rze mo­gą po­ja­wiać się owrzo­dze­nia, ru­mień gu­zo­wa­ty, wy­kwi­ty grud­ko­wo­-krost­ko­we i trą­dzi­ko­po­dob­ne. U oko­ło po­ło­wy cho­rych do­cho­dzi do nie­sy­me­trycz­ne­go za­pa­le­nia sta­wów, naj­czę­ściej ko­la­no­wych, bez obec­no­ści de­for­ma­cji i nad­że­rek w ba­da­niu RTG. Zmia­ny w na­rzą­dzie wzro­ku (za­pa­le­nie bło­ny na­czy­nio­wej, za­pa­le­nie na­czyń siat­ków­ki) wy­stę­pu­ją u więk­szo­ści cho­rych i mo­gą pro­wa­dzić do roz­wo­ju ja­skry, za­ćmy, a na­wet utra­ty wzro­ku. W ba­da­niach la­bo­ra­to­ryj­nych nie stwier­dza się spe­cy­ficz­nych nie­pra­wi­dło­wo­ści. W le­cze­niu zmian skór­no­-ślu­zów­ko­wych, ocznych i ar­tral­gii szcze­gól­nie efek­tyw­na jest kol­chi­cy­na. Sto­su­je się rów­nież gli­ko­kor­ty­ko­ste­ro­idy, ta­kro­li­mus, dap­son i an­ty­bio­ty­ki miej­sco­wo. Je­śli zmia­ny są cięż­kie moż­na wdro­żyć in­ter­fe­ron α, me­to­trek­sat lub ta­li­do­mid. W roz­wi­ja­ją­cych się zmia­nach ocznych, a tak­że w za­ję­ciu na­rzą­dów we­wnętrz­nych po­le­ca­na jest aza­tio­pry­na i cy­klo­spo­ry­na.

Kon­sul­ta­cja: prof. dr hab. med. Eu­ge­niusz Ba­ran