Choroba niedokrwienna serca to jedna z głównych przyczyn umieralności i chorobowości prowadzącej do inwalidztwa w krajach rozwiniętych. Do uzyskania maksymalnej możliwej poprawy rokowania i jakości życia pacjenta konieczny jest właściwy dobór metod diagnostycznych.

CELE ARTYKUŁU

Po przeczytaniu artykułu Czytelnik powinien umieć:

• przedstawić najczęstsze błędy popełniane przy rozpoznaniu, diagnostyce i leczeniu choroby niedokrwiennej serca
• omówić sposoby naprawy błędów przy rozpoznaniu, diagnostyce i leczeniu choroby niedokrwiennej serca

Wprowadzenie

Prawidłowe leczenie choroby niedokrwiennej serca wymaga właściwej oceny objawów chorobowych zgłoszonych w wywiadzie, przemyślanego kierowania na diagnostykę inwazyjną oraz optymalizacji postępowania farmakologicznego. Należy również rozważnie stosować metody rewaskularyzacji mięśnia sercowego u tych chorych, którzy odniosą korzyść z takiego postępowania.

Termin „stabilna choroba niedokrwienna serca” obejmuje różne fazy przebiegu choroby niedokrwiennej serca, z wyłączeniem sytuacji, w których w obrazie klinicznym dominuje zakrzepica w tętnicy wieńcowej, definiowanych jako ostre zespoły wieńcowe. Możemy więc wyróżnić kilka grup pacjentów. Najczęściej spotykamy się z już rozpoznaną stabilną dławicą piersiową lub innymi objawami związanymi z chorobą niedokrwienną serca, np. z dusznością. Obserwujemy również chorych z chorobą niedokrwienną serca, u których wcześniej rozpoznano objawy, z istotnymi zwężeniami lub bez istotnych zwężeń w tętnicach wieńcowych. W trakcie leczenia objawy kliniczne ustąpiły, ale potrzebna jest dalsza systematyczna kontrola. Zdarzają się także pacjenci zgłaszający się z powodu objawów klinicznych po raz pierwszy, u których na podstawie obrazu klinicznego stwierdzono, że choroba jest przewlekła i stabilna.

W badaniach epidemiologicznych częstość występowania dławicy piersiowej zwiększa się z wiekiem u obu płci. U kobiet w wieku 45-64 lata częstość ta wynosi 5-7%, natomiast dla 65-84 lat to już 10-12%. Odpowiednie częstości u mężczyzn to 4-7% dla 45-64 lat oraz 12-14% dla 65-84 lat. Roczna śmiertelność szacowana na podstawie badań klinicznych wynosi 1,2-2,4%.¹

Duże rozpowszechnienie choroby, jej różnorodny przebieg oraz zmieniające się możliwości diagnostyczne i terapeutyczne mogą przyczyniać się do nieprawidłowości w diagnostyce i leczeniu stabilnej choroby niedokrwiennej serca. Należy rozważnie kierować pacjentów na diagnostykę inwazyjną naczyń wieńcowych – zwiększający się dostęp do niej nie powinien być powodem jej nadużywania. Tymczasem już prawidłowo zebrany wywiad (informacje na temat dolegliwości z uwzględnieniem wieku i płci pacjenta) kieruje nas na właściwy szlak diagnostyczny i wskazuje, jakie metody będą tu szczególnie przydatne.