W SKRÓCIE

Iban­dro­nian, sto­so­wa­ny w le­cze­niu i pro­fi­lak­ty­ce oste­opo­ro­zy, to sil­nie dzia­ła­ją­cy do­ust­ny ami­no­bis­fos­fo­nian do­stęp­ny w po­sta­ci pre­pa­ra­tu przyj­mo­wa­ne­go raz w mie­sią­cu. Sku­tecz­ność iban­dro­nia­nu, za­rów­no po­da­wa­ne­go w spo­sób cią­gły, jak i prze­ry­wa­ny, po­twier­dzi­ły przed­kli­nicz­ne ba­da­nia na szczu­rach, psach i mał­pach po­zba­wio­nych es­tro­ge­nów. Ce­lem pierw­szych ba­dań kli­nicz­nych z udzia­łem lu­dzi by­ło opra­co­wa­nie naj­ko­rzyst­niej­sze­go do­ust­ne­go sche­ma­tu daw­ko­wa­nia te­go le­ku. Ba­da­nia kli­nicz­ne Oral Iban­dro­na­te Oste­opo­ro­sis Ver­te­bral Frac­tu­re Trial in North Ame­ri­ca and Eu­ro­pe (BO­NE) i Mon­th­ly Oral Iban­dro­na­te in La­dies (MO­BI­LE) wy­ka­za­ły, że dłu­go­trwa­łe le­cze­nie iban­dro­nia­nem, przyj­mo­wa­nym co­dzien­nie lub w spo­sób prze­ry­wa­ny, sku­tecz­nie zwięk­sza gę­stość mi­ne­ral­ną ko­ści, ob­ni­ża wskaź­ni­ki ob­ro­tu kost­ne­go i za­po­bie­ga zła­ma­niom, za­cho­wu­jąc przy tym ja­kość ko­ści. Wy­ni­ki przed­kli­nicz­nych i kli­nicz­nych ba­dań po­twier­dza­ją, że w pro­stym sche­ma­cie daw­ko­wa­nia z dłu­gi­mi prze­rwa­mi po­mię­dzy ko­lej­ny­mi daw­ka­mi iban­dro­nian jest rów­nie sku­tecz­ny i bez­piecz­ny jak dziś sto­so­wa­ne bis­fos­fo­nia­ny. Moż­na ocze­ki­wać, że sche­mat po­da­wa­nia raz w ty­go­dniu bę­dzie sprzy­jał prze­strze­ga­niu za­le­ceń, co prze­ło­ży się na zmniej­sze­nie licz­by zła­mań oste­opo­ro­tycz­nych.

In­for­ma­cje ogól­ne

Wa­run­kiem za­cho­wa­nia ma­sy kost­nej jest rów­no­wa­ga po­mię­dzy pro­ce­sa­mi two­rze­nia i re­sorp­cji ko­ści. W oste­opo­ro­zie po­me­no­pau­zal­nej re­sorp­cja ko­ści prze­wa­ża nad ko­ścio­two­rze­niem, a skut­kiem jest zmniej­sze­nie ma­sy i za­bu­rze­nie mi­kro­ar­chi­tek­tu­ry ko­ści. Bis­fos­fo­nia­ny w od­po­wied­nich daw­kach zwal­nia­ją tem­po utra­ty ko­ści, zwięk­sza­ją gę­stość mi­ne­ral­ną ko­ści (BMD) i zmniej­sza­ją ry­zy­ko zła­mań.¹

Pod wzglę­dem bu­do­wy che­micz­nej bis­fos­fo­nia­ny przy­po­mi­na­ją nie­orga­nicz­ne pi­ro­fos­fo­ra­ny, jed­nak pod­sta­wą ich czą­stecz­ki jest wią­za­nie fos­for­-wę­giel­-fos­for. Wy­so­kie po­wi­no­wac­two bis­fos­fo­nia­nów do ko­ści wa­run­ku­je obec­ność gru­py hy­drok­sy­lo­wej w po­zy­cji R¹, wią­że się ona z jo­na­mi Ca²⁺ na po­wierzch­ni krysz­ta­łów hy­drok­sy­apa­ty­tu kost­ne­go w ob­sza­rach du­żej ak­tyw­no­ści ko­mó­rek ko­ścio­gub­nych.² O si­le dzia­ła­nia an­ty­re­sorp­cyj­ne­go po­szcze­gól­nych bis­fos­fo­nia­nów de­cy­du­ją na­to­miast pod­staw­ni­ki w łań­cu­chu bocz­nym R².³