Problem powszechnego występowania przewlekłej niewydolności serca (CHF – chronic heart failure) jest dostrzegany przez klinicystów i naukowców na całym świecie, co znajduje swój wyraz w ciągle uaktualnianych wytycznych poszczególnych towarzystw kardiologicznych, np. European Society of Cardiology (ESC) czy American Heart Association (AHA). Wytyczne te, co należy podkreślić, są często spójne w odniesieniu do głównych standardów postępowania, ponieważ wszystkie opierają się na zasadach medycyny opartej na faktach (EBM – evidence based medicine), a więc na udokumentowanych badaniach naukowych. Przy okazji niedawno opublikowanych przez National Institute for Health and Clinical Excellence (NICE) angielskich wytycznych postępowania z dorosłymi pacjentami z niewydolnością serca¹ warto jeszcze raz zwrócić uwagę lekarzy praktyków na ten istotny problem kliniczny oraz przypomnieć podstawowe zagadnienia związane z rozpoznawaniem oraz leczeniem pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca, ze szczególnym uwzględnieniem obowiązujących na terenie Polski i Europy, a zalecanych przez Polskie Towarzystwo Kardiologiczne, wytycznych ESC z 2016 r.

Definicja

Niewydolność serca jest zespołem objawów podmiotowych i/lub przedmiotowych (tab. 1), do których prowadzą nieprawidłowości struktury i/lub czynności serca^2,3. Zgodnie z najnowszymi wytycznymi ESC z 2016 r.² niewydolność serca dzielimy na trzy typy:

• z obniżoną frakcją wyrzutową lewej komory (HFrEF – heart failure with reduced ejection fraction)
• z pośrednią frakcją wyrzutową lewej komory (HFmrEF – heart failure with midrange ejection fraction)
• z zachowaną frakcją wyrzutową lewej komory (HFpEF – heart failure with preserved ejection fraction) (tab. 2).